Ons Erfdeel. Jaargang 36

[p. 535]

Hans Faverey

In mijn aquarium huist hetzelfde aantal
liters water als daar wordt geherbergd.
Voor de herberg zit een oud man,
rechtop, ellebogen voor zich
op tafel, de handen half gevouwen,

het dal in ziende.

In het open veld staat een boom
die een eik is, daar staande gelaten
om te schaduwen wat voorhanden is.
Grassen; dieren. De nimmer in zich
oplossende, zich uitstotende mens.

Uit: Verzamelde gedichten, De Bezige Bij, Amsterdam, 1993

[p. 536]

 

Telkens moet ik van je houden,

 

omdat je het zo werkelijk mij

 

vreemde bent; even vreemd haast

 

 

 

als mij mijn kern, die is

 

een wiekslag die aanhoudt nog,

 

lang nadat de herinnering

 

 

 

aan mijn naam is vervluchtigd.

 

Soms, zodra ik mij indachtig word

 

en het begint te suizen in ons huis

 

en ik in de verleiding kom om je naam

 

 

 

te willen roepen, hervind ik je in mijn

 

hoofd, alsof ik niet vandaar uitging

 

om je te strelen, je zo te strelen.

Uit: Verzamelde gedichten, De Bezige Bij, Amsterdam, 1993

Aan de vaas
die ik in mijn handen houd
en naar de keuken draag
om te vullen met water

ontbreekt noch de vaas
zoals hij is en blijft, noch

de vaas die kort hiervoor
éenmaal nog in alle hevigheid
ontvlamt, en zich dan pas tegen
de grond aan stukken slaat.

Uit: Verzamelde gedichten, De Bezige Bij, Amsterdam, 1993

[p. 537]

 

Hoewel het is altijd zich is,

 

dient het aanhoudend te worden

 

ontboden. Daartoe ontbied ik

 

en word ik ontboden.

 

 

 

Het werk waartoe ik dien

 

moet voortgang vinden;

 

 

 

zo niet - verdorren de grassen,

 

 

 

stort de berg in, waait de tent

 

weg waaronder het woont, begint

 

water te branden tot aan de einder,

 

heerst ten slotte slechts volstrekte

 

herinnering aan suizende perfectie,

 

eeuwig zich ledigende vergetelheid.

Uit: Verzamelde gedichten, De Bezige Bij, Amsterdam, 1993

[p. 538]

 

Rozenmond ligt languit in haar bad

 

 

 

en wil er niet uit. Ze rekt zich uit

 

en maakt met haar handen van die

 

schokkende beweginkjes boven haar hoofd.

 

 

 

De wind is intussen gaan liggen.

 

Het riet beweegt niet meer en op

 

de plavuizen vloer is ook

 

mijn schaduw vervluchtigd.

 

 

 

Rozenmond in haar denken is leeg.

 

Gedachtenloos strijkt zij de kleine

 

luchtbelletjes uit haar schaamhaar,

 

van haar dijen. Rozenmond ligt

 

 

 

in bad, wil niet uit bad, komt ook

 

niet uit bad. Zij draait de mengkranen

 

open, duwt het hefboompje omhoog

 

en laat het nog uren en uren

 

regenen op haar schouders,

 

op haar zo mooie hoofd.

Uit: Verzamelde gedichten, De Bezige Bij, Amsterdam, 1993