Ons Erfdeel. Jaargang 35

[p. 656]

Frans Budé

Plaats

In het licht van strepen, torens,
rekt de muur zich uit het water op,
beweegt de stem van wie hier hoorde
zich moeizaam langs de stadsrand weg.

Kijk, voordat wij achter glas onaanraakbaar
staren naar onze gele hand, voorgoed
gevouwen over onze zomerjas -

je hebt vandaag weer kinderen gebaard.
Niets dan liefde, nieuwe pijnen. Een ogenblik

alsof er niets gebeurd is, tel je
je leven af, blik je afwezig
boven de glans van de rivier uit

in een val van stilstaand licht.

Uit: De onderwaterwind, 1991.

[p. 657]

Rochers de Frênes

Nu de kiezel die het dal straks schuurt
de berg afglijdt, uit flanken
van steen zich losmaakt

ons in beweging zet op dit punt

van uitzicht, nu wind en regen
uitpluimen boven de rivier, het water
zich losslaat op de schepen
kijken wij op de ader neer, deint
het water van ons weg, breekt

spektakel langs de oevers
in de kieren van de riemen uit

Wij zijn geluid - onze ogen dicht
roeien wij tussen rotsen
door de nanacht naar de zee

Uit: De onderwaterwind, 1991.

[p. 658]

Water van Verdun

Ik weet van water niet
het wrak dat peilloos diep

daar ligt verloren, de duur
van zoveel nacht. Verborgen

groeit een kilte onder golven bij
De sleep van zo een dood

zo rusteloos beschoren
stort zich in mij uit, roept

als ik niet wil horen
hoe 's nachts het water stroomt

hoe onweerstaanbaar over

Uit: De onderwaterwind, 1991.

[p. 659]

Site

Terwijl de schemer valt, de netels
hurken, nat en bang

de slak zich vangt
in de zegels van zijn slijm

slaan wij op het vastgestelde uur
het kartelmes op de naad

van het brood dat openbarst. Kruim
dat van de tafel valt, voort-

waait in de voetstap
schaamteloos maar weg

Uit: Nachtdroom, 1989.

[p. 660]

Nacht op de Sambre

Er is niets dan de forel
in de zijrivier, niets dat jaagt
onder het donker van de boot
dan het urenlange uitzicht op stilte,
dan het komen van dezelfde stroom.

We steken onze handen in het water, begroeten
de vis, de onderwaterwind, de ratten
die er wonen of nu juist niet. Wat zijn wij waard,

hulpeloos wachtend, druipend boven de nachtzwarte
deining, nu geen engel ons herkent,

zich balt om op te staan uit neergeslagen gras -

Uit: De onderwaterwind, 1991.