Toneelgroep Amsterdam speelt ‘Vastgoed B.V.’ van David Mamet, met Mark Rietman, Fred Goessens, Pierre Bokma, Jack Wouterse, Kees Hulst en Joop Admiraal.
gaat er plat voor, en daarna kan het allemaal alleen nog maar minder worden. Wat dan ook inderdaad het geval is. Coltof lijkt met haar regie teveel op twee paarden te hebben gewed en heeft tenslotte geen duidelijke keuze kunnen maken tussen visueel spektakel en verbaal moralisme. Daardoor gaat de voorstelling naar het eind toe teloor in een surplus aan tekst, ongetwijfeld zeer lezenswaardig, maar zonder de minste dramatische kracht. Als Peer na zijn vele omzwervingen uiteindelijk doodop in Solvejgs armen valt, ervaart de toeschouwer - óók de volwassene - dat in meer dan één opzicht als bevrijdend.
Wie kent ze niet, de snelle jongens in scherp gesneden pakken, altijd in tijdnood waardoor de uitleg erbij inschiet, met meer woorden per seconde dan een bandrecorder kan opnemen. Het zijn de verkopers, de sales representatives, de luizen in de computerindustrie, de gezochte jongens op het makelaarskantoor. De Amerikaan David Mamet schreef er een toneelstuk over, Johan Doesburg regisseerde het en Toneelgroep Amsterdam voerde het op.
Vastgoed B.V., Glengarry Glen Ross, is zeker geen familievoorstelling, meer iets voor de ‘rijpere jeugd’. Het is in de eerste plaats een zedenschets: het stuk laat zien hoe een bepaald soort mensen met elkaar omgaat, en dat kan flink grof zijn. Tegelijkertijd toont het een Hermans-achtig wereldbeeld waarin de onbetrouwbaarheid van de mens en de wereld voorop staat. Het schept verwarring bij de toeschouwer omdat hij zich met geen van de personages kan identificeren, zo onsympathiek blijken ze tenslotte allemaal te zijn.
Vastgoed B.V. speelt zich af in een makelaardij. Om zijn personeel te stimuleren heeft de grote baas, of een van de grote bazen, een verkoopwedstrijd op touw gezet met als inzet een betaalde vakantie. We zien de verschillende huizenverkopers, ieder met zijn eigen aanpak, zijn eigen karakter, en ieder op zijn eigen unieke punt op het carrièrepad. In die omgeving is de concurrentie bikkelhard, speelt de leugen een belangrijke rol, wordt er gemanipuleerd bij het leven, en beginnen bepaalde woorden en begrippen een geheel eigen bestaan te leiden. Eén zo'n begrip is ‘info’ en meer nog ‘eerste klas info’. Wie dat heeft, scoort, en wie de info beheert en verspreidt, heeft de touwtjes in handen. Dat gaat zo ver dat één van de verkopers alle info steelt en doorverkoopt aan de concurrent. De afwikkeling van de inbraak is een teleurstellende apotheose van wat met veel aplomb werd ingezet.
Daarmee is Vastgoed B.V precies gekarakteriseerd: het stuk begint veelbelovend, vol vaart, actie en onverwachte wendingen. De afwikkeling van de inbraak is echter een sisser; de plot van Vastgoed B.V blijkt wel erg dun te zijn. Dat neemt niet weg dat de spelers hun hart kunnen ophalen aan het typeren van de diverse verkoperstypen: Haje Thor (Hajo Bruins) is een ploert, Remmers (Mark Rietman) een etter, Keska (Pierre Bokma) berekend en tamelijk koel, Rockanje (Kees Hulst) is zijn controle kwijt, en Stahldecker (Fred Goessens) lijkt die nooit gehad te hebben. Uiteindelijk blijken de acteursprestaties alleszins
Auteursrechtelijk beschermd