Ons Erfdeel. Jaargang 35

[p. 363]

Harry Mulisch

Dit it hier is stil.
Zo stil als wit

Dit papier nu.
Die stilte spreekt.

Zij zegt: ik spreek
Niet, ik zwijg, ik

Lijk sprekend op
Stilte. Luister:

Het is doodstil
Wat je hoort is

Groei van het gras
Dat zijn dorst stilt

Op een dicht graf
Met een vers vocht.

Uit: Tegenlicht, 1975.

[p. 364]

Natuurlijke historie van de Noordzee

Strand sinds Wladiwostok,
En een teen blauw als de vakantielucht gestoten
Aan beton uit oorlogen onder het zand.
En met frisdrankdoppen onontbeerlijk teer
Schrapen van voetzolen, achter de horizon
Onweer van bommenwerpers.
En heel de verzengende transistordag
Per seconde gefotografeerd: hoe ver,
Ver en ongewild op muren straks op dia's:
In de zandlopermijn, onopgemerkt
Onder het reclamevliegtuig naast de torenflat
Waar kinderen op het dakterras auto's tellen,
Verstard achter gepekeld glas -

daar waar Huygens' vlieger,
De Draeck, steeg boven lege kust in zomerzon.
Gelaarsd, gelubd vierde hij zijn lijn,
Alleen met de branding. In zee
Slingerende zeilen van de V.O.C.

Staat daar straks
De eerste meeuw weer stil in de wind, in de zilte
Tijd van een naamloze eeuw?

Uit: Tegenlicht, 1975.

[p. 365]

Achterberg

In de heesters van zijn dagen
Spande hij gejaagd dat rag
Tussen zijn droom en haar dood,
Van zijn pen naar haar stem,
Over haar lach en zijn stilte
Tot en met haar oogopslag,

Bang, bang,
Altijd in zijn haren
De sporen van de kam.

Schuddend in zijn web gevestigd,
En in de wind, en in het westen alleen
Die wolk met steeds brandender rand,

Is hij onzichtbaar en stelt de wet
Van het weven op,
Niet die van het web.

Uit: Tegenlicht, 1975.