Ons Erfdeel. Jaargang 35

Eddy van Vliet

Om tot een beschrijving te komen.
De kleur gezocht en daarmee begonnen.
Terwijl zij sprak en haast naast
zichzelf zat. Dubbelbeeld: blauw
en naakt gekleed door elkaar gehaald.

Dan de vorm. Met alles vergeleken
wat de taal aan mogelijkheden bood.
Het zachte behouden, het koude geschrapt.

Na een lange pauze de poging hervat.
Gaande van het plafond dat met barsten
op ons neerzag tot het gebaar
dat met aanraking werd verward.

Om tot een beschrijving te komen.
Niets anders overgehouden dan de lichtval
op de deur, voor ik de kamer betrad.

Uit: Jaren na maart, De Bezige Bij, Amsterdam, 1983.

[p. 329]

Le bal du Moulin de la Galette (Renoir)

Een fractie van een kus. Geen lichtvlek Renoir,
maar een meisje dat ik zou willen vragen

hoe het moet zijn om meer dan een eeuw
te zijn begraven en nog steeds dansend
op le bal du Moulin de la Galette te verschijnen,

onwetend over het sneuvelen van zonen
die zij nog moet baren. Bang om de smaak
van haar afgewende lippen te verraden.

Zoveel vragen over de bijna achtendertigduizend
dagen die vlugger voorbij waren dan
de penseeltrek die haar een strohoedje gaf.

Op de kalender in mijn keuken kan ik
nog hooguit vijftig jaar naar haar kijken,
maar is de maand voorbij: de vuilnisemmer in
en De kus van Gustave Klimt in haar plaats.

Uit: De binnenplaats, De Bezige Bij, Amsterdam, 1987.

[p. 330]

Feestmaal

Ik kleurde, op gezag van de liefde, wat verwelkt
in de winkel lag tot een feestelijk maal. Sla herwon
zijn kracht, de appel liet zich moeilijk scheiden
van zijn tak, het rood van de bessen leek vers gelakt.

Het was zo'n zuidelijk middaguur dat het een wonder
was dat de kruidenier zijn deuren openhield.
Wij kochten stokbrood dat opnieuw een oven nodig had.
Meloen, worst en Bleu de Bresse legden zich

behaaglijk neer in de papieren zak.
Bij de tafelwijn kregen wij als toegift een zachtgekleurd
glas. De kruidenier begreep dat ons ontbijt
laat op de dag met zijn jeugd te maken had.

Aan het water sliep de veerman. Wij aten.
Manet kwam voorbij en legde mijn argeloosheid vast:
een schilderij waarop ik niet wist dat je altijd
binnen je haren sliep en uitsluitend van jezelf hield.

Uit: De toekomstige dief, De Bezige Bij, Amsterdam, 1991.

Wandeling

Vroeg in de morgen. De lucht smeet
met grijs naar de zon. Gehuld in de ander
liepen wij langs het kanaal dat ons gevecht
weerkaatste waarvan ik gewaagde.

Van wat verder gezegd werd, herkenden wij weinig.
Het speelde zich af in het leven van passanten,
hoe dicht dit het onze ook genaderd was.

Twee regenjassen die naast elkaar bleven hangen
nadat de school haar deuren gesloten had
voor de grote vakantie: zo ongeveer
vertaalden wij zwijgzaam ons verlangen.

Uit: De toekomstige dief, De Bezige Bij, Amsterdam, 1991.

[p. 331]

De stad

De stad is overstelpt door plekken die
je mij ontnam. Vol gemeenschappelijke
voetstappen, vol gemeenschappelijk lachen.
Zij werden door dromen beschut en desnoods
greep de liefde naar het geweer om hen te beschermen.

Vertel mijn benen hoe zij moeten
ontlopen wat hun toebehoorde.

Vertel het hun. Zij willen niet geloven
dat de theaters zijn afgebrand, in de restaurants
de pest is uitgebroken, de terrassen in lucht
zijn opgegaan, de hotels werden gesloten,
de binnenplaats is afgebroken.

Zoals ik door het buigen van mijn hoofd
aan de regen denk te ontkomen,
zal ik vergeten wat mij is ontnomen.

Uit: De toekomstige dief, De Bezige Bij, Amsterdam, 1991.