Ons Erfdeel. Jaargang 32

[Gedichten]

Rogi Wieg

Is het verdacht als je schrijft
over concreet verval. Want het licht
dat me opjaagt, de tijd zelf drijft
mij tot diepgang in het gedicht.

Maar is het verdacht als je liefhebt,
zonder symbolen, want er is geen toekomst
in dingen, maar ook niet in ons. Wat wegebt
in mijn liefde is weg, en niet meer op komst.

De zee heeft geen manieren, geen theater,
het licht blijft onaangedaan
vallen op het water.

Is het verdacht om de maan
te laten hangen, om geen sterren
aan te wenden voor je eigen bestaan.

Uit: De zee heeft geen manieren, 1987.

[p. 340]

Joost Zwagerman

Nee, dan de dichter die het gewicht
van zijn boekenkast wil meten, ik
bedoel het soortelijk. Die dichter wil

graag categoriseren. ‘De mens bestaat
voor tachtig procent uit water.’
Dat feitje komt niet uit zijn kast:

het weerlegt de logge overtuiging
dat de dichter zélf het soortelijk
gewicht vormt van al wat hij bezit.

Water in zijn kast met boeken. Dat
het gaat sijpelen. Dat de papieren
draaikolk verslapt, verlept tenslotte,

dát zou 'ie wel willen. - Soms grijnzen
de ruggen. ‘Doe het dan zonder ons.’
De ballast die gemeten, bezeten wordt.

Uit: Langs de doofpot, 1987.

[p. 341]

Dirk van Bastelaere

Ze cirkelen traag door de gotiek
Van de leegte. Een paar voor de tijden
De handen opeen.

Zijn hoed is een onding
Dat de dood niet belemmert en de val
Van stoffen laat zijn lichaam vermeend.

Zo wil ik denken dat het toen al
Wegbleef en wellicht,
Geheel anoniem,

In een kerkvloer van hardsteen verviel.

Dit paar uit het elders,
Van perfectie verwezen,
Het zal bestaan

Door de man in het midden.
Zich noemend Van Eyck
Bood hij zich aan als getuige.

Ook nu in die opstelling
Smokkelt hij zich de tijd uit;
De bolronde spiegel weet hem te bewaren.

Dat men kan zeggen, turend
Naar binnen: dank zij afzijdigheid
Zal hier zijn geweest

De spiegelman Dirk van Bastelaere.

Uit: Pornschlegel en andere gedichten, 1988.

[p. 342]

Arjen Duinker

Nee, geen begrip.
Ik zie ervan af mij te wensen
Het kleinste begin van begrip.
De tafel beweegt onder mijn handen...

Want begrip is illusie.

Wie moet ik begrijpen? Wat?
De tafel, de beweging, de handen?
Mijzelf,
Mijzelf die ontkent?

Nee, geen begrip.

Waarvoor? Voor wie?
Voor mij die ontkent,
De handen, beweging, de tafel?
Voor begrip?

Bespaar mij begrip!

Illusie,
Illusie te wensen
Het kleinste begin van begrip.
De tafel beweegt onder mijn handen...

Nee, zoiets niet!

Het is mijn vurige wens, bij het weggaan uit deze stad,
Niet te begrijpen,
Niets te begrijpen,
Of iemand.

Uit: Rode oever, 1988.