Ons Erfdeel. Jaargang 32

[p. 180]

[Gedichten
Dirk van Bastelaere]

Berlijn / Die Mauer

De langzame wrevel en de regen
Ervoor. Je ligt bewaard in de ochtend
Als zwart brood. Berlijn is nu overal
Binnenkant. Je zag het platgeslagen licht

Op de sneeuw en de groeikracht
Van teveel verleden, dat zich verweert.
Slechts haar bloedrode glimlach bleef je nog over
En als een beschuldiging - je maakte haar koud

Waar ze stond: bij de rillende muur,
Maar al zeer onbereikbaar
In de herinnering en er jaren voorbij:
Het is de scheidingslijn

Met wie we werkelijk zijn.
Het is de geduldige onderkant
Van de tijd. Daar groeit niet
Wat je vergeet, maar wat ontbreekt

Voor je het weet.

Uit: Vijf jaar, 1984.

[p. 181]

Zelfportret in vallend serviesgoed

Ze diept blank aardewerk op
Uit het teiltje. Zo is ze begaan
Met de voortgang van orde
En reikt me een schaal toe: dat liefde
Als de onze van eenvoud kon worden.

Dan in een glimp op het wentelen,
Het gezicht waaruit ik mij ontspin:
Een Romeinse neus en gifzwarte ogen.
Voorts het plafond, beneden in licht,
Waarop zich zwarte vliegen bewegen.

Wanneer ik, ten slotte, het water
Dat zingt op de rotsen gelijk,
Tegen de vloer aan diggelen val,
Mag ik wel ooit zijn voortgebracht,
De vloer vermaakt wat ze kan.

Het is ongedaan weer. Zo is het goed.

Uit: Pornschlegel en andere gedichten, 1988.

[p. 182]

Een portret van de gezusters Brontë geschilderd door hun broer Patrick Branwell Brontë, ca. 1835, Londen, National Portrait Gallery.

[p. 183]

Haworth pastorie

Poppie gezien, kassie dicht

Anne, Charlotte, Emily. Wie is af
En wie is wie? Ze mokken wat
Op dit portret, hun blik is raar.
Het lijkt of fictie in het echte stak
Als vingers die een pop manipuleren.
Ze zitten zo merkwaardig scheef
In die onaards vermaakte kleren.

Ik denk, het is een evenbeeld,
Een spiegel voor de tijd gezet. Maar
Voor wie toekijkt loopt een kreuk,
Een storing door hun beeltenis. Is het
Een strik om een te laat bezorgd pakket?
Zo'n geschenk waar niemand ooit aan went?

Ze zijn van schoonheid afgebogen.
Hun mond pruilt raar. De blik zit fout.
En niets dat van zijn plaats af kan.
Ze zitten ongedurig in het zwart:
Drie zussen die er schik in hebben,
Een broer verschietend in de nacht.

Uit: Pornschlegel en andere gedichten, 1988.

[p. 184]

Pornschlegel (fragment)

Het is juli en wie moordt nog om een vrouw.
Het is heter dan men voor werkelijk houdt.
Op het land: een erf met oude platanen,
Dertig in getal. Het is de leeftijd van
De bewoner, een droom van een man, zij het
Dat één been, zijn linker, wat trekt. Het heeft er
Van weg, hij loopt op één schoen soms. Wanneer hij
Nadenkt daarover ligt hij koud op de vloer,
Slaat het watervlak stuk van de regenput
Of draait het fotoportret van zijn ouders
Om op het dressoir en staart stom voor zich uit.
Maar als hij nu opkijkt, zoals hij daar ligt,
In lommer op een veldbed wat rustend - de
ochtend waarin warmte al beeft - op het
Voorhoofd nog een pleister of wat, als hij nu
Nog dit zelfde moment richting hoofdgebouw
Kijkt, ziet hij de kersentuin daar, hoe een wolk
Van gerucht, een zwerm spreeuwen de bomen in
Zakt, als gruis. Is het een plaag of een bericht?
Is het een nieuwe configuratie
Van betekenis? Het heeft de schijn van een
Andere werkelijkheid die zich vertakt
Tot binnen het dagelijks leven van iemand.
De spreeuwen beginnen kersen te eten,
Zo meteen zijn de bomen helemaal leeg.
Maar de man Pornschlegel heeft niets bemerkt,
Hij hoort gebrom van een grasmaaimachine, de
Tuinsproeier enkel die slist. Lam in de hitte
Spelt hij soms zijn naam. Straks vat hij zijn tocht aan.
Wie moordt nog om een vrouw. Het is zo heet.

Uit: Pornschlegel en andere gedichten, 1988.