symfonie van Brahms. De vocale muziek kwam weinig aan bod. Het concert door het Collegium Instrumentale Brugense en het Westvlaams Vocaal Ensemble onder leiding van Patrick Peire bracht dubbelkorige motetten van J.S. Bach, het Stabat Mater van Pergolesi en een Sinfonia van C.Ph.E. Bach. Pergolesi en de jonge Bach werden uitmuntend vertolkt. De motetten van vader Bach - een zware kluif voor elk koor - werden naar muzikale architectuur heel mooi uitgetekend, al kwam de globale koorklank in de Stadsschouwburg soms wat schraal of onevenwichtig over.
Het hierboven geschetste problematische verband tussen programmatie en drempelvrees is niet besteed aan Robrecht Dewitte, directeur van het Festival van Vlaanderen in Brugge. Voor de 25e keer werden daar de Internationale Muziekdagen georganiseerd, ruim twee weken beladen met concerten, referaten en een orgelwedstrijd - alles onder de noemer ‘oude muziek’ - en dit voor volle zalen of kerken en met internationale belangstelling. Aan 25 jaar Festival van Vlaanderen Brugge werd door Yves Knockaert in het vorig Ons Erfdeelnummer aandacht besteed. De 25e editie week alleen in kwantiteit af van de vorige jaren: meer avondconcerten, meer middagconcerten (in de nieuwe Ryelandtzaal en alle rechtstreeks uitgezonden op BRT III) en als primeur ook concerten buiten Brugge (Nieuwpoort, Veurne, Diksmuide). Wel waren er voor ‘Brugge 25’ enkele extraatjes: een academische zitting (met loftrompetten), het verschijnen van een CD, waarmee zowel Brugge 25 als de 200e verjaardag van C.Ph.E. Bach werden herdacht via concerti uitgevoerd door het Collegium Instrumentale Brugense o.l.v. P. Peire, en een paar grootse produkties zoals Le Nozze di Pantalone en een Banchetto Musicale. Het vertrouwde kwaliteitslabel ontbrak uiteraard niet in deze jubileumuitgave. Het Festival van Vlaanderen Brugge staat synoniem voor interessante, originele programmakeuze uitgevoerd door vakbekwame specialisten, overwegend onder het etiket Musica Brittanica. Al kunnen er natuurlijk tegenvallers zijn. Trevor Pinnock bracht met The English Concert een al te nonchalante uitvoering van een vervelend Vauxhall Gardens Concert: muziek voor een rendez-vous bij de teatime. The Hilliard Ensemble zweert blijkbaar nog altijd bij een achterhaalde wat ruwe zangstijl.
Het concert getiteld Spaanse Mystiek door de sopraan Montserrat Figueras en de groep Hesperion o.l.v. Jordi Savall miste samenhang door het wat lukraak samenvoegen van religieuze en profane muziek uit de 16e tot 18e eeuw en leed aan eentonigheid door gemis aan stijldifferentiatie. Maar naast deze - en nog andere - onvolmaaktheden kon de kieskeurige luisteraar ook van heel wat fraais genieten: b.v. van een sprankelende Messiah o.l.v. Trevor Pinnock, van een boeiend concert met Oosteuropese varianten van het gregoriaans en met het zogenaamd Glagolitisch repertoire door het Ensemble Lyra Wien, of verder nog van de intieme huismuziek gebracht door The Lute Group of de knap uitgevoerde cori spezzati van Hassler, Schütz, Telemann en Bach door het Ensemble Currende o.l.v. Erik van Nevel. De grote jubileumproduktie van Le Nozze di Pantalone, een reconstructie door Anthony Rooley waarin hij de commedia dell'arte verbindt met Italiaanse madrigalen en canzonetten, was een spectaculaire gebeurtenis. Al zijn uiteraard historische vraagtekens te plaatsen bij een dergelijke reconstructie, al paste de verfijnde muziek niet bij het volkstoneel, al situeert de humor zich voortdurend schaamteloos onder de gordel, toch bleek dit een amusant samengaan van stijl en platvloersheid. Beide aspecten kwamen even schitterend tot hun recht. Volgend jaar staan clavecimbel en pianoforte centraal in de wedstrijd en is er vanzelfsprekend weer een hele reeks concerten ‘oude muziek’.
Hendrik Willaert
Auteursrechtelijk beschermd