Ons Erfdeel. Jaargang 31

Gedichten
Miriam van Hee

Het karige maal

Onder de lamp aan tafel
zwijgend eten wij; onze handen
als witte vlekken komen en gaan;
onze beringde vingers achteloos
met het vertrouwde brood spelend.

Geen vreugde niets ongewoons
is er in de klank van onze
messen en vorken.

En natuurlijk weten wij niets
van het geluk van reizigers
in een avondtrein.

Uit: Het karige maal.

Gedichten voor R.

het ligt reeds achter ons
het ademen is reeds andere kanten uit

de zeldzame auto's
ruisend over de weg en hoe
het licht viel over de schrijftafel
hoe wij op de tram
de oude straten overdeden
en 's nachts, hoe onze koude handen
de grenzen van de liefde
platstreken in de lakens

het ligt reeds achter ons
en evenmin te achterhalen
als de geur van de wind
in kleine badsteden waar wij eens
als toegewijde gasten het komen
en afvaren van de schepen gadesloegen

Uit: Binnenkamers.

[p. 487]

herfst

de herfst is nog het mooist
wanneer al dat onnuttigs
in kleuren wordt gezet en de wind
overmoedig de vensters opent om de
niet verzonden brieven van de tafels
weg te vegen

het licht mager steeds trager
over de helling en vager
wordt het vergezicht klammer
het laken en de lippen gesloten

zo is de herfst eenzelvig en kortstondig
en een morgen veel te vroeg
op verse sneeuw betrapt

Uit: Ingesneeuwd.

deze lente, dit
nerveuze regenen maakt
alles weer onzeker en toch
buiten door het raam
gaat alles verder:

onrust ingemetseld in
huisnummers buslijnen
rekeningen dagen
graden en

daar lopen onder paraplu's
allen die wat willen worden
die al huizen hebben
schoenen auto's
kinderen

ach, deze lente dit
uitgesteld ontluiken, dit
regenen waarin je
afscheid neemt, de trein mist,
rondhangt, rechtstaand
eet, ontredderd, vrij

Uit: Ingesneeuwd.

[p. 488]

 

van de mariannenplatz

 

naar de overkant:

 

 

 

gesloopte panden of wat

 

daarvan nog rest

 

behangpapier, de plaats

 

waar de leidingen zaten

 

de holte waar de kolenkachel

 

stond

 

 

 

de vragen die zij zich daarbij

 

stelt: hoe het voor de oorlog was

 

waar het bed stond

 

waar de tafel en alles

 

wat daartussen lag

 

 

 

van de mariannenplatz

 

naar de overkant dat is

 

niemandsland waarachter straks

 

een raam wordt geschilderd

 

een lek gedicht en

 

porseleinen winterlicht

 

de kamer binnenschuift

Uit: Winterhard.

haar gewoontes tegen de leegte
tijdschriften tramritten
boodschappen en soms
een middag in de stadsspeeltuin
waar iemand haar wat vraagt
en ze verstaat het niet
ze kijkt al verder weg
tussen uitgedund geboomte
waar ze met heftige gebaren
in roest gebladerte
een weg had willen slaan

Uit: Winterhard.