Muziek
Vocal Group Festival
Van 8 tot 20 januari 1988 werd Nederland overstroomd door 6 vocal groups, die 32 concerten in 16 steden gaven in een selectie uit 6 eeuwen muziek, met het accent op Renaissance-madrigalen en Broadway-successen. De NCRV maakte televisie-opnamen, medewerking verleenden TROS, AVRO, VERONICA, VPRO, NOS en Concertzender Amsterdam.
Een groots gebeuren, dat leed geen twijfel. De niet-Engelse inbreng was gering, uit San Francisco was nog het ensemble Chanticleer overgekomen met een programma Europa en de Nieuwe Wereld, in drie delen te splitsen: oude muziek (Palestrina, Brumel, Banchieri), nieuwe muziek (Sametz, Barber, Hindemith) en divertimento (arrangementen van spirituals en pop). Het was het sterkst bezette ensemble, maar men zong het zachtst: 12 ‘fluwelen’ mannenstemmen. Daarnaast was er nog één niet-Engels gezelschap: het Gesualdo Consort uit Amsteram. Dat onderscheidde zich door een programma zonder show-elementen: muziek van Gesualdo en Hindemith. Want wat al die Engelsen bond, was hun vermogen tot visualisering, zeker The Swingle Singers moeten het hebben van aankleding en actie. Hun arrangement van Flight of the bumble bee (nog van Ward Swingle!) klonk behoorlijk vals, maar kreeg een adembenemende choreografie mee. Het meest avantgardistisch is Vocem, een ‘electric voice theatre’, dat abstracte hedendaagse muziek een concrete visuele invulling geeft. Helaas ontpopte Heartbroke van David Owen zich als een flinterdunne affaire muzikaal gesproken, maar weer kon men de visualisatie zeer waarderen (een ‘choreografie’ van Michael Popper). Charme straalde Cantabile (eveneens uit Londen) uit, in de voetsporen van The Comedian Harmonists, maar een misser betekenden de slap gezongen eigen arrangementen van Jacques Brel, het maakte duidelijk dat een pittige Franse groep best ook acte de présence had kunnen geven! Eveneens een kwartet vormen The Scholars met het programma A European Songbook, een madrigaal consort dat volksliederen combineert, heel charmant. Het aardigste vond ik nog The King's Singers (verantwoordelijk voor het nieuwe werkwoord ‘to kingsing’) in een madrigaal van Alessandro Striggio, uitgevoerd in een
act, waarbij een ruig spelletje poker werd gespeeld in maffiatwintiger jaren stijl. The King's Singers tekenden weer voor de formule Byrd, Berio and close harmony.
Summa summarum: een rijk maar eenzijdig Engels festival, waarbij het gemakkelijke bewegen, de aanstekelijke swing en de kleurige presentatie een lust voor het oog bood en zeker in staat was een groot publiek te trekken. Goed, wanneer men zijn ogen sloot, dan kwamen al die madrigalen lang niet altijd even sterk over, maar dat het festival er in slaagde een nieuw publiek over de streep te trekken, staat wel vast.
Ernst Vermeulen
Auteursrechtelijk beschermd