bekroonden op de slotvoorstelling de Canadese produktie Un Zoo, La Nuit van Jean-Claude Lauzon als de ‘Beste film’, de Oostenrijkse cineast Paulus Marker kreeg de prijs voor de ‘Beste regie’ voor Schmutz, terwijl de Zaïrese zanger-acteur Papa Wemba voor zijn aandeel in de zwakke Belgisch-Zaïrese co-produktie La Vie est belle van de Brusselse cineast Benoit Lamy de ‘Prijs voor de beste muziek’ mocht ontvangen. De Londense firma Filmtrax schonk 1.000 dollar aan de Canadese debuutfilm I've Heard the Mermaids Singing van Patricia Rozama. Een bijzondere vermelding ging ten slotte naar de aangrijpende Vietnamfilm Hamburger Hill van John Irvin, waarvoor Philip Glass de muziek schreef.
Verleent de competitie Muziek en Film het Filmgebeuren zijn karakter van officieel festival, belangrijker nog is het Gentse festival om zijn speciale evenementen, die in samenwerking met het Festival van Vlaanderen worden georganiseerd. Elk jaar is het cinefiele hoogtepunt de voorstelling van een prestigieuze stomme film met live muziek.
Dit jaar viel de keuze op Casanova (1972) van Alexandre Volkoff met de Russische ster Ivan Mosjoekin in de hoofdrol. Voor deze fijne komedie, die de Cinemathèque Francaise van de ondergang redde, schreef Georges Delerue speciaal een partituur. De gereputeerde Franse componist kwam bovendien naar Gent om het orkest te dirigeren. Een ander succesrijk evenement was A Night to Remember, een avond filmmuziek door het Metropoolorkest van Den Haag o.l.v. Harrie van Hoof én niemand minder dan Ennio Morricone.
Daarnaast programmeerde het Filmgebeuren weer talloze films die in diverse secties waren ondergebracht. Zo waren er een dertigtal avant-premières, waaronder de magistrale openingsfilm The Untouchables van Brian de Palma, Peter Greenaways esthetische The Belly of an Architect en het bijzonder interessante The River's Edge van de onbekende Amerikaan Tim Hunter. De sectie Filmspectrum bevatte o.m. Mai Zetterlings Amorosa, het fotografisch exuberante The White of the Eye van Donald Cammel en het boeiende debuut van de Argentijn Carlos Sorin, La Pelicula del Rey. De sectie Zoeklicht was en aan de recente Oostenrijkse film en aan de Russische glasnost-produktie gewijd.
In het Belgische Filmvenster was opnieuw een produktie te zien van de Franstalige Antwerpse cineaste Marion Hänsel, Les Noces Barbares, naar het gelijknamige met de Prix Goncourt 1985 bekroonde werk van Yann Quéffelec. Na het opmerkelijke Dust (1984) bewijst Hänsel eens te meer tot de belang>rijkste Belgische filmmakers te behoren.
Over de Vlaamse filmproduktie die als avant-première uitzonderlijk veel aandacht kreeg - met name Hector van Stijn Coninx en ‘die leuke Belg’ Urbanus - valt helaas heel wat minder positiefs te berichten. Afgezien van enkele geslaagde visuele gags is het optreden van Urbanus als acteur een miskleun: professionals als de Vlaamse acteur Frank Aendenboom en de Nederlandse actrice Silvia Millecam spelen hem gewoonweg van het scherm. Het verhaaltje rond de Urbanusfiguur, i.c. Hector die als overjarige en gekke weesjongen door zijn mooie tante uit het weeshuis wordt gehaald om haar man in de bakkerij te helpen, zodat zij zelf alle tijd aan haar theater- en filmcarrière kan besteden, is al even weinig spiritueel als origineel. De onbenulligheid van de film Hector is omgekeerd evenredig aan de aandacht die het Filmgebeuren eraan besteedde. Geen Vlaamse filmproduktie werd bovendien ooit beter en vakkundiger gepromoot als Hector. Het kassucces, nu al het grootste van de Vlaamse cinema, zij producent Erwin Provoost (Mediafilms) gegund. Tenslotte was hij ook de producer van een van de beste Vlaamse produkties van de laatste tien jaar, Crazy Love, van de talentrijke Dominique Deruddere. Dat deze film bovendien voet aan wal kreeg in de Amerikaanse distributiewereld, kan de betere Vlaamse film alleen maar stimuleren.
Glitter, glamour en een overaanbod aan films kenmerkten opnieuw het Internationaal Filmgebeuren. Steeds meer wordt de indruk bevestigd dat bij gebrek aan overheidsbeleid en reële steun aan de filmcultuur, zakenlui via sponsoring de teugels in handen krijgen. Een belangrijk festival als dat van Gent dreigt tot een mammoetorganisatie uit te groeien, waarin film slechts een aanleiding vormt voor zakelijke onderonsjes op een overdadige receptie achteraf. Het gevolg is o.m. dat een echte wereldpremière als Michael Cimino's The Sicilian - hoewel de film enigszins teleurstelde - niet als een festivalevenement werd aangekondigd.
Het wordt de hoogste tijd dat de organisatoren hun keuze maken: het centraal stellen van de kwaliteitsfilm of het etaleren van vedettes, waarin zakenlui en mediageile politici meer geïnteresseerd blijken.
Wim de Poorter
Auteursrechtelijk beschermd