Ons Erfdeel. Jaargang 30

Dokter Faustus van Busoni in het Amsterdams Muziektheater

In 1962 wijdde het Holland Festival zich aan Busoni's meesterwerk, de opera Dokter Faust. Maar dat was in de voltooiing van Philipp Jarnach. Nu kregen we de finishing touch van Beamont voorgezet, de versie die kort daarvóór zijn première beleefde te Berlijn. De opera gaat niet uit van Goethe's Faust, maar het eigen libretto verwijst naar het oude volkse poppenspel. Interessant is het terugblikken op eigen materiaal: de opera incorporeert bijvoorbeeld de Sonatina seconda, zo'n typische ongrijpbare Busonimuziek, waarvan de stijl zich heel moeilijk laat typeren. Een mengeling van vooruitstrevend en behoudend!

Het Nederlands Philharmonisch Orkest, het Operakoor en uitstekende solisten zoals Victor Braun (Faust) en Mario Brell (Mefisto) zorgden onder leiding van Lucas Vis voor een zeer

[p. 449]

beheerste lezing, vormgegeven door Franz Marijnen op niet minder adequate wijze, sober doch suggestief. Paul op de Coul voerde de redactie over een fraai programmaboek vol boeiende informatie. In 1969 dirigeerde Francis Travis Busoni's Arlecchino en hij vooral was het die Busoni's muziek deed leven voor Op de Coul: ‘Het was zulke merkwaardige muziek: tussen de afwijkenste harmonieën kreeg je ineens een blik op Mozart, of op een aria van Donizetti. In Busoni's muziek kan alles naast elkaar staan: Bach naast Liszt, tonaal naast a-tonaal, Bach naast Schónberg, Busoni naast Mozart. Het eigene van Busoni is misschien wel het feit dat je nooit precies kunt aanwijzen wáár het te vinden is’.

Ernst Vermeulen