Ons Erfdeel. Jaargang 29

[p. 697]

[Gedichten]

Habakuk II de balker
De winter

De bonte kraai, de bonthandelaar
de zwarte kraai, viller en hakker
reizen in de wintertijd boven weg & trein.

Het wapen van de winter is klauw & snavel
Van honger de steltloper/dorst een groot drinker
hangt het uithangbord aan de zwarte herberg.

Vliegende poten verlichten zwakjes het landschap
Met een molensteen om hun nek de dorpen
lezen sprookjes van Hoornroosje en ander droefs.

Als droesem liggen de inwoners onderin dat glas
dat kraakt en splintert/en boven stilstaande klokken
vleugelslag van broeder kraai roert de troebele dronk.

Lege beker vind je/lege beker mijn vriend
in de zwartgallige winter die de lampen uitgooit
en gromt & hikt onder gekantelde tafels.

Uit: Uier van t oosten (1970).

[p. 698]

Habakuk II de balker
Het gloeilampenkerkhof

De lampen wachten op de terugkeer van het licht.
Weer te branden, weer te hangen! Zij liggen
bij de engel van het vingerhoedskruid dat vlamt.
Kangoeroe kapotmaker springt ook naar de gloeilamp.

Op de lampen stroomt dauw, groene bladschaduw,
sneeuw. Zevenmaal wandelt de gelovige vos
om de stortplaats en nog flikkeren zij niet,
de weggezworven lampen uit de verre ruimten,

uit de verre hoogten gekomenen, dienaren
van licht en vuur! Nieuw licht in de hoeven
bestraalt oude tafels, het zout in de pap; de ijzeren wil.

Uit: De gloeilampen De varkens (1972).

[p. 699]

Ter Balkt
Waar de burchten stonden en de snoek zwom

Een sneeuwlaag over de jaren
op 't tegeltableau van de velden,
jagers en boeren onder loodglazuur.
De hoogspanningsdraden zijn barsten.
In een kring van dichtslaande deuren
liggen de akkers waar de poorten stonden.
De torentjes met blauwe leien
vielen in achttientweeëntwintig om
en de slotgracht knakte de graat
van Methusalem de legendarische;
zijn jas in kamoeflagekleur
loste op in de opdrogende
slotgrachten rondom de leien.
Aan tegelwanden, snoekgroen, in de hoeven
met stenen van de burchten gebouwd
staan zijn graten op de plattegronden
en gravures van de kastelen.
Op de tegels bevroren vissers en jagers,
ruiters oud als uranium.
Loodglazuur, insnoering loerde
op de aan alle haken ontsnapte,
tot de dag dat de gracht als een kist sloot
het deksel met de breedte van zijn schubben
met hierogliefen donkerder en donkerder
en zijn woeste roem uiteenviel
in lijntjes van ruiters en paarden
stilstaand op de bruggen voor de burchten.

Uit: Waar de burchten stonden en de snoek zwom (1979).

[p. 700]

H.H. ter Balkt
Stations en kerkhoven

Kwam eens in een donker station
met grafschriften volgeschreven:
Vertrek van hier, vertrek van hier

Ik was wel graag vertrokken
want zwart was dat windstrekenhuis
Grindpaden drenkten rossige regenbogen

Geen herberg, geen hemellichaam -
O roetzwarte overkapping
als een hoofd ternauwernood in leven

Je naam zal mooi in een steen staan
met de tijd erbij dat je die trein nam
- O dieselmelk van moeder dood

Uit: Verkeerde raadhuizen (1986).