Ons Erfdeel. Jaargang 28

Gitaarweek voor hedendaagse muziek 1985.

De Italiaanse avantgardist Franco Donatoni schreef in 1977 met zijn Algo, Due pezzi per chitarra een originele compositie voor gitaar-solo. Zoals zo veel van zijn collega's was hij nauwelijks van de mogelijkheden van het instrument op de hoogte. De gitaar vormt dan ook, bijvoorbeeld in de instrumentatieleer-boeken, duidelijk een buitenbeentje. Bovendien zijn gitaristen van nature individualisten die liever elkaar opzoeken, dan zich tot componisten te wenden. In de woorden van Donatoni: ‘Het zijn grenzeloze narcisten en hun contact met de gitaar is te vergelijken met mohammedaanse schalmijspelers, die niet kunnen leven zonder dat ze hun hobo in hun binnenzak bij zich dragen, er cadeautjes aan geven, zoals oorbellen, en hem als een vrouw behandelen. Gitaristen behandelen hun instrument precies zo’.

De gitaarweek (7 tot en met 14 april 1985) in het kamermuziekcentrum voor hedendaagse muziek De Ysbreker te Amsterdam droeg er zeker toe bij dat het iso-

[p. 455]

lement kan worden doorbroken. Georganiseerd door het Amsterdams Gitaartrio, Gaudeamus en uiteraard De Ysbreker bood het achttien concerten, lezingen door Martin Kaay die tevens een expositie samenstelde en één door Joël Bons (spelend in het Nieuw Ensemble) en Johan Dorrestein (Amsterdams Gitaartrio) gezamenlijk, workshops door Magnus Andersson (Zweden), Arnaud Dumond (Frankrijk), Reinbert Evers (West-Duitsland) en Dick Visser (Nederland), conservatoriumpresentaties en lessen voornamelijk in de ochtenduren.

Bovendien had het kamermuziekcentrum De Suite - sinds kort ondergebracht in De Ysbreker, dat steeds meer uitgroeit tot de meest vitale plaats voor het eigentijdse muzikale gebeuren in Nederland - een auditie georganiseerd. Onwillekeurig dacht men daarbij aan de toekomst van het Gaudeamus Vertolkersconcours, dat zich immers meer op homogene en solo-instrumenten toe wil leggen. Onder voorzitterschap van de Engelsman John Duarte gaven 23 kandidaten en 5 ensembles acte de présence. Algemeen te constateren viel, dat het tijdperk van de al te introverte gitarist voorbij lijkt, er werd over het algemeen met een vérdragende, grote toon gemusiceerd, heel direct en muzikantesk. Drie kandidaten sprongen er uit: Paul Pleysier (prachtige toonvorming zonder een enkel bijgeluid), Saskia Spinder (met flair en niet bang voor welk obstakel ook) en Gijsbrecht Royé (met verreweg het interessantste repertoire voor de tiensnarige gitaar).

Dat zijn namen om te onthouden, zeker die van Paul Pleysier.

Ernst Vermeulen