De smaak van water.
Veel meer inzicht in de eisen en gevaren van de beeldende dramatiek, zoals die in film tot uitdrukking moet worden gebracht, toont Orlow Seunke in De smaak van water, gemaakt op basis van de roman De bezoeker van de Hongaar Györgi Konrad.
Het verhaal van de film gaat over ten diepste toe ingrijpende veranderingen bij een sociaal werker, Hes. Hes is een praktisch man, die zijn bemoeienis met sociaal zwakken koel heeft gesystematiseerd. Volgens zijn stelregel, dat je als mens buiten de nood moet blijven van de lieden die hulp inroepen. Deze houding wekt diepe ergernis bij een jongeman, die bij Hes stage loopt. Hij is feitelijk de eerste, die Hes op diens mechanisme attent maakt. Hes' kilheid blijkt evenwel een geestelijk schild te zijn, waarmee hij zich verdedigt tegen enig engagement, waardoor hij zelf slachtoffer zou worden. Het is in wezen een uitermate zwakke positie, Hes bezwijkt dan ook op de lange duur. De consequentie is, dat hij van hulpverlener verandert in een hulpzoekende. In de samenleving is er voor dat soort omkeringen geen begrip of plaats.
Seunke, wiens werk in Venetië bekroond is met een gouden leeuw als beste debuut in de categorie van lange speelfilms, gebruikte zijn filmdramatiek op de wijze van een ontleedmes, waarbij sociaal en individueel menselijk hulp zoeken en hulp bieden op de pijnlijkste manier van elkaar worden gescheiden. Er is een ideële éénheid tussen de twee, maar in de praktijk is er meer verscheurdheid dan éénheid. Dat maakt de onderlinge verhouding tussen de mensen, die er bij betrokken zijn, zo verschrikkelijk navrant. Toch is door Seunke in zijn analitische dramatiek niet vergeten, dat alles moet samen stromen in een synthese, een synthese van tevredenheid en pijn over het ingewikkelde en persoonlijk dikwijls zo enerverende en smartelijke spel van (vaak kille) sociale hulpverlening en het (niet zelden wanhopige) hulp zoeken van de eenling. In deze uitbeelding - ook in de camera dramatiek zeer overtuigend - komt Seunke (met zijn genetisch Baltische inslag) tot typeringen van groepen en individuen, die sterk herinneren aan de beelddramatiek in het Oosteuropese, m.n. het Poolse filmen. Maar is het daar dikwijls overtogen met sociaal realisme Seunke stijgt daar boven uit in een soms benauwende dichterlijkheid. Een dichterlijkheid die tot een bijzondere expressie is gekomen in een bepaald nachtmerrieachtig droombeeld van Hes, met jagende stormwinden en een angstig wit paard, opgesloten in een nauwe straatdoorgang. Een droomgezicht, dat, op de plaats waar het is ingelast, bijzonder functioneel is. Dit soort detaildramatiek toont aan, dat Orlow Seunkes talent al een verre rijping heeft ondergaan.
Auteursrechtelijk beschermd
