Ons Erfdeel. Jaargang 25

[p. 371]

Bij Ouwerkerk

De lente neemt op stijve stelten de grote
stap over de Oosterschelde, het is guur
en wennen, de eerste lammeren hebben
nog flaporen als ze tegen de dijk oprennen.
De zon wil er niet zijn, zit even op
spelden van spitse populieren en
verdwijnt. De winter is nog niet
vertrokken, maar op de kleine vuilnisbelten
van het eiland roken en stinken zijn
langzaam smeulende bergen sokken.
Als wij langskomen met ons kind,
verheft zich uit een greppel de
kiekendief met stuurse vleugelslagen.
Van lege orde is het land, het strekt
zich naar een horizon, wordt daar weer
nevelmist en onverstand. Ons zwijgen is
nog veelomvattender geworden.

Ed Leeflang
Uit: Bewoond als ik ben (1981).

[p. 372]

Lang heb ik niet over haar durven schrijven...

Lang heb ik niet over haar durven schrijven
uit angst voor één kunstzinnig woord.
Omdat ik van haar houd
mag zij gedichten in,
zoals ze meegaat naar de Hema
- voorzichtig bij het serviezenvak -
licht gebogen al,
zonder de begerigheid
die hier hoort.

Ed Leeflang
Uit: Bewoond als ik ben (1981).

De ergerlijkste liefdevollen zijn...

De ergerlijkste liefdevollen zijn
zij die in de maandberichten vertellen
dat deze kinderen net zo zijn
als wij, dat van hun zuiverheid
te leren valt, dat zij een voorbeeld
kunnen zijn.

Als ik over de oude brug loop met haar,
wat zij altijd wil als de wind
niet te krachtig staat,
rijdt elke auto langs haar heen
of hij even makkelijk door stadspoorten gaat
als door mensen van vlees en been.

Want zij loopt in een land
zonder goed en kwaad,
waar een mens zou sterven
meteen.

Ed Leeflang
Uit: Bewoond als ik ben (1981).

[p. 373]

De oude meidenkamer

Het vriest, de winter kreeg
de fladderende windjas om zijn
grote lichaam in de avond
eindelijk dicht.

Ik slaap op zolder, waar het huis
het minste weet hoe daar beneden
het huisraad heeft gediend, trouw
en heimelijk onwillig.

Het kleine raam, als van een
uitkijkpost is op de vele sterren
nog altijd onbevangen en zelfs
hartelijk gericht.

Een nonnehoofd, kinderlijk en
licht reikhalzend, zo springt
de dakkapel uit in een brede
stilte boven het kleiland, die
onbeschadigd terugkeert elke
nacht.

Een tafel en een bed, niet meer;
en onder mij het huis dat eens
te klein was, zozeer was het
volgedacht.

Ed Leeflang
Uit: Bewoond als ik ben (1981).