Ons Erfdeel. Jaargang 25

[p. 210]

Baigneuse

de geur van asperges is de smaak van haar mond.
tussen lis en kikkerdril ligt zij
met talloze lippen te lispelen
- haar oksel een broedplaats voor wondere vogelen,
haar navel de wijsheid van het water bewarend.
en als de wind tussen haar dijen weidt
waait van verre even vreemd verlangen aan.
zo ligt zij met haar vingers
een beetje uitheems aan haar handen
bevallig te bevoelen wat eens ontgonnen
voorgoed ontheemd wordt door gestreel.

zo ligt zij speeksel aan speeksel
langgerekt met zichzelf gereed,
op een kiertje slechts verwijderd
van hemelsbreed wagenwijd open.

nooit blijft haar vinger dode letter,
nooit een gedicht vol frêle freules,
voor hem die dichter is en ziener en voyeur.

Luuk Gruwez
Uit: Een huis om dakloos in te zijn (1981).

[p. 211]

Vanwaar de dromen kwamen

en toen haar wenen eensklaps zweeg
nam een bleek en weerloos weesje
achter al haar wimpers plaats
en verbleef er; en het bleef er steeds verblijven
lang nadat haar stilste wimpers
al haar wenen uit wisten te wissen.

ik denk dat dit het is - verdriet,
eerst door veel verveling geweerd,
maar weldra reeds sluimerend in gefluister
van wie te lang gezwegen heeft,
allengs alleen nog fluisteren kan.
en aan de achterkant van het gelaat
een kale kamer met één enkel raam,
versierd met godverlaten uitzicht op de maan
in wier gelaten staren zich geen traan verraadt.

zo is het dat vanwaar de dromen komen
ook de doden kwamen dolen
met voorgoed bedaard geschater;
en om hun opgegeven beven
een weke geur van liefde,
lang niet meer bedreven.

Luuk Gruwez
Uit: Een huis om dakloos in te zijn (1981).

[p. 212]

Sourdine

en als er geen tederheid meer is,
laten wij de tederheid dan veinzen
met geblinddoekte handen en geloken ogen,
liggend aan elkander als een grens,

een woord mag dan niet langer een woord heten,
maar een mondvol troostvol verzwijgen;
en verlangen niet langer een armslag lang,
maar verder, weidser dan een vergezicht

vol zomervogels, muziek van Mendelssohn, een sfumato
aan Da Vinci ontleend, jij zult je mooiste medelijden
ruilen met mijn liefste verdriet; ik, voorzichtig talmen
om het tanen van je lichaam dieper af te tasten.

o als er dan nog tederheid is,
laten wij de tederheid vrezen
als een zeer oud zeer, zoveel tederheid,
daar kon geen mens ooit tegen.

Luuk Gruwez
Uit: Een huis om dakloos in te zijn (1981).

[p. 213]

Het vrezen

wij waren altijd wel voor iets te bang
ofschoon wij ons voorbeeldig thuis wisten te wanen,
omgeven door de mooiste ziekte die wij samen
droomden, als van ons leven het behang.

soms rees een vrees die ons tot bevens toe bezeerde
en die van sneeuw het smelten, van jasmijn het welken weet,
en welke namen men daartegen te beramen weet,
en dat men vaak vergeefs verleert al wat men eens vereerde.

en toch, nog hebben wij de luiken niet gesloten,
maar door de beeldarmoede der verbeelding omarmd,
bewonen wij elkanders vrees aan vreemde vrees gewarmd.
alleen: hoelang doet het verlangen ons nog hopen?

Luuk Gruwez
Uit: Een huis om dakloos in te zijn (1981).