Peter Schats Eerste symfonie opnieuw belicht.
Over premières gesproken. De uitvoering van Peter Schats Eerste symfonie, geschreven voor het Concertgebouworkest, een jubileumgeschenk, klonk hier en daar wat aan de grauwe kant. De lezing van het Rotterdams Philharmonisch Orkest op 8 februari onder leiding van David Zinman toonde daarentegen aan, dat het werk veel meer scherpte kan hebben, minder ‘dik’ kan klinken.
De lezing van Colin Davis indertijd was romantischer, wolliger en met name ritmisch-bleek nu! - minder zeker
Zinman liet het orkest veel feller en katachtiger musiceren, anderzijds licht en verend.
Niet alleen de verschillen in akoestiek (de warme Concert-gebouw-klank versus de doorzichtige helderheid van het marmeren Doelen-complex) speelden hierbij een rol.
Schat had, in overleg met de dirigent, tot enkele kleine ingrepen besloten (na de première): zo werd in de derde variatie van het tweede deel een trompetsolo ingevoegd, in het scherzo een deeltje herhaald en een ritmiserend element aan de slot-episode toegevoegd.
Dat dramatisch-ritmiserende had Zinman kennelijk als - ongetwijfeld juist - uitgangspunt genomen voor zijn sprankelende visie op een werk, dat opeens meer ‘mogelijkheden’ ontvouwde...
Ernst Vermeulen.
Auteursrechtelijk beschermd