Ons Erfdeel. Jaargang 21

Tweemaal De Meeuw van Tsjechov.

Begin dit seizoen speelde Het Publiekstheater in een regie van Ton Lutz De Meeuw (1896) van Anton P. Tsjechov. Ik had het

[p. 457]

stuk al gezien in het seizoen '64-'65 in een regie van de beroemde uit de school van Stanislawski komende regisseur Peter Scharoff.

Het drama speelt zich af op het landgoed Sorin in een welgesteld artistiek milieu in het Rusland van het einde van de negentiende eeuw. Er is een gevierde, hautaine aktrice en een jong, verliefd meisje dat toneel speelt in een stuk van een jonge, gefrustreerde schrijver die staat tegenover de oudere, beroemde auteur. Op het jonge meisje is de jonge schrijver verliefd, terwijl zij liefde opvat voor de oudere auteur, maar het is allemaal tevergeefs.

Er wordt veel gepraat over literatuur, toneel, akteurs en aktrices en daar tussendoor spelen de onmogelijke verliefdheden zich af. Dat alles binnen een mooi parkdekor, in een goede mise-en-scène, met goed spel, maar toch bleef het voor mij wat ‘ouderwets’ toneel, ik dacht verliteratuurd toneel.

Tot ik enige tijd daarna de voorstelling zag die het Onafhankelijk Toneel dit seizoen geeft in de serie ‘de favorieten, acht toneelstukken uit de wereldliteratuur, dierbare teksten op geheel eigen wijze ten tonele gebracht’. En inderdaad deze jonge groep bracht op een eigen indringende en heldere wijze de beklemmende tragiek van de jonge schrijver Kostja over. Wat in het ene geval nagespeelde schijn-tragiek leek, bleek hier door de vervreemding van tekst en tekstbehandeling direkt. Een simpel dekor, eenvoudige middelen en alle aandacht op de direkte tekst en de schok der herkenning sprong over.

Piet Simons.