Ons Erfdeel. Jaargang 21

Hans Andreus

De gezichten van de macht

De gezichten van de macht
gaan met alle dezelfde glimlach
open en dicht

als luxaflex
aangebracht op een blinde
witgekalkte muur.

Niet boos genoeg nog
de woede van de machtelozen:
zachtmoedigheid een deugd
voor de anderen
in hun pruttelend reservaat
van goed en kwaad
en kleine bange goede daden.

Maar steeds eender beeld ook
blijft met me meebewegen:
de onbeholpen doden,
voddige stapels lijken,
en zij die het met dikke blik
aanzien zonder er naar te kijken.

Weerbarstige demiurg

Enkel static wat ik hoor.
Ruis, geknetter, gekerm.
Huilende robots. Dodenzwerm.

Iedere golflengte geprobeerd.
Altijd zit ik verkeerd.

Ik kan je niet uit
de ruimte halen,
kan je niet opsporen.

Je komt niet door.

Uit: Laatste gedichten,

Uitgeverij Holland, Haarlem, 1977.

[p. 177]

Hans Andreus
Ooit

Ooit wierp een duurzamer zon mijn schaduw
en deelde ik de dagen van traagheid en toeval
met al wie kon lachen om een angst per minuut,
per sekonde geklokt, en nóg niet bezworen.

Nu fiets ik door vochtige Veluwse bossen,
tien maanden van het jaar uitgestorven
op het hameren van een specht of het jankend
snerpen van een motorzaag na.

Eén ding is onveranderd gebleven:
dat ik het woord liefheb, het steeds weer verbluffend
wondertje van letters die betekenis krijgen,
en waarvan ik denk dat het eenmaal me meevoert

naar een vrede door geen herinnering vervalst -
de herinnering: dat troebel filmend oog
van in een bijgeschminkt landschap een
rondhobbelende tijdmachine.

Laatste gedicht

Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna gedaan is,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,

en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever tegen iemand aan
dan in de ruimte en zo is dit wel

de makkelijkste manier om wat te zeggen),
hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht
van mij, van jou, wanneer het vallen, weg in

het onverhoeds onnoemelijke begint?
Of is het dat jij me er een onverdicht
woord dat niet uitgesproken hoeft voor vindt?