Gerard Alsteens (o1940).
opfrist met één substantiële en vele kleinere tekeningen. Men kan zelfs stellen dat dit weekblad door GAL zijn identiteit kreeg, want tot voor kort werd op de frontpagina telkens een tekening van hem afgedrukt, die als een hamerslag diende om de lezer alert te maken op de andere redaktionele bijdragen. Het zou de kunstenaar tekort doen, indien men zou denken dat zijn werk slechts relevant zou zijn binnen de kontekst van het weekblad waarvoor hij hoofdzakelijk werkt. Dit wordt duidelijk wanneer men aandachtig twee publikaties bekijkt die onlangs aan zijn werk gewijd werden
(Kissinger, Carter, Coca & Co, politieke tekeningen 1970-1977, Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 1977 en
AAA..., 75 politieke tekeningen. Kreatief, Groeningestraat 23, Wevelgem, 11e jaargang, nr. 1, april 1977). Daaruit blijkt dat GAL blijft boeien met elke tekening die hij maakt, los van de aktualiteitssfeer waarin ze ontstond, en dat een verzameling, een opeenvolging dus van zijn prenten nooit saai of vervelend wordt. Technische vaardigheid en artistiek talent weet hij telkens te gebruiken in zovele variaties als de door hem gekozen tema's noodzakelijk maken. Z'n stijl waaiert uit van fel barokke komposities, waarin met een pikturale wellust alle details met grote zorg zijn aangebracht, tot sobere zuiver lineaire tekeningen die met enkele spaarzame lijnen een portret of een toestand situeren. De woorden ‘portret’ en ‘toestand’ zouden er op kunnen wijzen dat het om een verschillende instelling gaat bij de auteur. Er mag hierover geen misverstand ontstaan. Vaak, om niet te zeggen altijd, is een portret bij hem een syntese van een toestand. Zoals bijvoorbeld het portret van Mao Tse Tung naar aanleiding van het felbesproken bezoek dat eks-president Nixon aan het Chinese staatshoofd bracht. Boven op een wereldbol staat de Chinese voorzitter, dominerend groot en onderaan als kleine tegenvoeters staan, als
beteuterde schooljongens, enerzijds president Ford en anderzijds partijleider Bresjnev. De reus Mao steekt een brede rode tong uit naar beiden in de vorm van een Nixon-portret. In dergelijke tekeningen worden portret en toestand zodanig vermengd dat het portret pas zijn volle betekenis krijgt door de toestand. Een ander, eenvoudiger voorbeeld is het portret