Ons Erfdeel. Jaargang 20

Mechels Miniatuur Teater op toernee.

In februari kwam boven genoemd gezelschap naar Tilburg met een ‘luisterrijke buitengewone Vertooning’ van een ‘groot beroemd drama in vier bedrijven naar Nestor de Tière’ genaamd Ene Misdadige. Zo werd het in het affiche-programmablad aangekondigd. De schrijver Nestor de Tière (1856-1920) is een tans vergeten figuur maar hij was kennelijk in zijn tijd een gevierd auteur van, zoals dat heet, realistische volksstukken. Drie bekende tema's of motieven in dit soort stukken en dus ook in dit drama zijn: het meisje dat verleid en bedrogen wordt; het standenmotief: de notariszoon die niet kan trouwen met de molenaarsdochter; tenslotte de eigenlijke verliefde man die zijn geliefde niet kan krijgen. Dit zijn de treurige ingrediënten die volgens een bepaalde dosering een smartlap opleveren. Het Volkstoneel rond de eeuwwisseling kent vele van dit soort stukken. Hoe breng je dat anno 1977 aan? Met deze drakerige maar zeer essentiële menselijke gegevens moet iets gedaan worden.

Het Mechels Miniatuur Teater speelde het stuk in een primitief, volks dekor waarbij geen enkele poging was gedaan de beschilderde bordpapieren wanden anders dan als zodanig voor te stellen. Het spel sloot daarbij zeer goed aan: er werd op een stereotype manier geakteerd met sjablone-achtige gebaren en bewegingen wat bij de ene ak-

[p. 471]

teur beter lukte dan bij de andere. Met name Edward Moones als notariszoon en Bruno Gits als veldwachter speelden in deze trant nog het meest konsekwent. Het geheel gaf een vervreemdend, komisch effekt. Bello, het bedrogen meisje (Tessy Moerenhout), had het heel wat moeilijker omdat haar desolate toestand toch te veel emoties oproept om die zo maar van zich weg te spelen.

Het eerste bedrijf in de herberg is een soort zangspel, voorloper van onze musical, maar geleidelijk komt de tragedie feller en schriller op gang met een melodramatisch hoogtepunt in de boshut. De fatale ontknoping speelt zich tenslotte af in de salon van de notaris.

De auteur merkt zelf op: ‘Ik ben gedwongen machtig veel ruwe kleuren te gebruiken’ en die kwamen in deze vertoning op een bijzondere wijze naar voren.

Piet Simons.