Elektra of het dubieuze effekt.
Ton Lutz is een van onze knapste en intelligentste toneelleiders.
Anne-Wil Blankere in Elektra (Publieks Theater, Amsterdam).
Hij heeft dat met diverse opvoeringen in het verleden getoond. Ook de keuze van zijn stukken is zeer bewust en wel doordacht. Voor zijn eerste regie bij het Publiekstheater dit seizoen koos hij ‘Elektra’ van Sophokles, en in het tekst- en programmaboekje legt hij verantwoording af voor deze keuze waarbij hij heel duidelijk een verbindingslijn aangeeft naar onze tijd en ons gedrag met de vraag: ‘Wat is consequent, wat laf, wat is onrecht, wat recht?’
Elektra is het drama van vergelding, haat en wrok. Elektra wil kost wat kost het afschuwelijke onrecht van haar vermoorde vader wreken. Speelt daarbij vaderbinding en moederhaat van de dochter een rol? Elektra laat zich door niets van haar stuk brengen: het vonnis zal en moet voltrokken worden.
Ton Lutz laat een neurotisch, aangeslagen meisje Elektra optreden, als een waanzinnige laat hij haar op het toneel ronddolen, in vuile kleren met wanstaltige houdingen en overdreven gebaren. Van begin af aan is er al een klimaks van lamentatie, maar deze tragische uitzinnigheid kun je toch geen twee uur lang volhouden! Meer nuances, meer elegantie in loop en diktie ware, naar mijn gevoel, voor deze zeer aangeslagen dochter Elektra gewenst geweest. Ik heb wel geboeid zitten kijken en luisteren, dank zij waarschijnlijk ook de heldere vertaling van Pé Hawinkels. Als ik iets in deze voor mij ambigue opvoering moet prijzen, dan is het het indrukwekkend sportverslag van de opvoeder, gespeeld door Max Croiset met soms twijfels en angsten of hij er wel uit zou komen. De rol van Elektra van Anne Will Blankers door velen geprezen, was voor mij toch dikwijls te furieus onbeheerst. Ook de slotscène waarin de wrekende
Auteursrechtelijk beschermd