De bonte geitebok of de verwelkte roos.
Paul Cammermans schijnt nog steeds heimwee te hebben naar een lang geleden gespeelde kreatie in ‘De getatoueerde roos’ van Tennessee Williams. Hij heeft althans in een zogenaamde vrije produktie het drama weer eens van stal gehaald en geregisseerd. In de vijftiger jaren heeft het stuk nogal furore gemaakt maar wat er nu anno 1975, tenminste in deze opvoering van over blijft, is slecht amateurtoneel ondanks de pogingen van Ank van der Moer als vurige Siciliaanse Serafina delle Rose en de krachtpatserige toeren van Steye van Brandenberg als de wat naïeve vrachtwagenchauffeur Alvaro Mangiacavallo.
Het toneelspel heeft ook een slechte bedrijvenindeling: het eerste bedrijf telt vijf taferelen met tussen het derde en vierde tafereel een verloop van drie jaar, terwijl tussen de overige twee bedrijven (met pauze na het tweede) een tijdsverloop van enkele uren zit.
Het spel was voor de pauze klunzig, na de pauze kwam het stuk wat levendiger op gang en werd het draaglijk. Maar het geheel was voor mij een jammerlijke mislukking. Ik geloof ook, dat we het stuk als zodanig maar moeten vergeten. Elke avond een glas, een spaarvarken en een urn kapotgooien om volkse emoties, hartstocht, liefde en godsdienstwaanzin uit te beelden, kan dat nog wel? En dat zijn dan de hoogtepunten!
Ik voor mij vond de bonte geitebok die telkens losbrak en over
Auteursrechtelijk beschermd