Ons Erfdeel. Jaargang 18

Geëmancipeerde feeks.

Bernard Shaw noemde de laatste scène van Shakespeares The Taming of the Shrew, waarin Catharina haar sekse-genoten een lesje geeft in onderdanigheid ‘disgusting to modern sensibility’. Dat dit niet noodzakelijk zo moet zijn bewees Senne Rouffaers produktie van het stuk in de Brusselse K.V.S. Catharina

De getemde Feeks van William Shakespeare. Regie Senne Rouffaer. KVS-Brussel. Chris Lomme en Rik Andries.

(Chris Lomme) was hier niet de feeks die in een onderdanig vrouwtje wordt omgetoverd, maar wel een vrouw die, wars van alle konventies, zichzelf wil zijn. Zij ging biezonder heftig tekeer in de scène waar Baptista zijn dochters als het ware te koop aanbiedt. In de ruwe Petruchio vindt zij haar gelijke. Wanneer zij tijdens de met overvloedige ironie gedebiteerde slotmonoloog op een bepaald ogenblik knielt, valt ook Petruchio op hetzelfde ogenblik op de knieën. Treffend bleek aldus dat zij gelijke partners zijn. Overigens plaatste Senne Rouffaer grote afbeeldingen van Kate en Petruchio aan weerszijden van de scène.

Om de reaktie van Kate tegen haar omgeving goed uit de verf te doen komen situeerde de regisseur het stuk in de belle-époque. Op die manier kon hij een wereld van valse waarden oproepen. Zeer duidelijk was dit in de gewild kitscherige dekors, vooral in de pseudo-klassicistische tuin van Baptista. De tegenstelling tussen schijn en werkelijkheid is inderdaad essentieel in dit stuk. Kate blijkt uiteindelijk helemaal geen feeks te zijn. Het domme, dociele wichtje Bianca is dat veel eerderl Diegenen die volgens de geplogenheden en in romantische bewoordingen Bianca het hof maken, is het eigenlijk alleen maar om het geld te doen. Natuurlijk is ook Petruchio gebrand op een flinke bruidschat, maar hij is oprecht en heeft een natuurlijke afkeur van valse schijn. Precies daarom kan hij Kate wel appreciëren.

Het is jammer dat Rouffaer het voorspel wegliet waarin men de dronken ketellapper Sly wil doen geloven dat hij een edelman is voor wie men De getemde feeks zal opvoeren. Deze inleiding past immers volkomen in het spel van werkelijkheid en illusie waarop dit stuk in feite berust. Want er zijn niet alleen de identiteitsver-

[p. 442]

anderingen van knecht en meester en van de minnaars van Bianca die zich als leermeesters aanbieden, maar ook Petruchio speelt opztetelijk de rol van de brutale vrijbuiter om Kate er toe te brengen haar (feeks)-masker af te leggen. Haast iedereen speelt hier dus letterlijk een rol. Ook dit op de spits gedreven ‘spel’ wordt kracht bijgezet door de stuk-in-het-stuk-konstruktie.

Overigens heeft Senne Rouffaer de zuiver teatrale mogelijkheden van deze komedie niet onbenut gelaten. Hij deed een beroep op commedia dell'Arte-elementen en maakte een aantal fraai gestileerde akteermomenten. Weinig geslaagd leek ons de idee om Petruchio (Rik Andries) als een cowboy en zijn knecht Grumio (Walter Moeremans) als een Indiaan op het bruiloftsfeest te doen verschijnen. Zich bedienend van pistool en lasso ontvoerde Petruchio zijn vrouw. Dit schiep wel enige hilariteit maar deed al te geforceerd aan. Bovendien verbraken dergelijke effekten de eenheid van de produktie.

Chris Lomme was een voortreffelijke Kate, een spontane en waarachtige vrouw. Tijdens haar slotmonoloog speelde zij overduidelijk onder één hoedje met Petruchio om de anderen een neus te zetten. Haar mimiek en gebaren suggereerden wat zij in werkelijkheid wel denkt over de vrouwelijke onderdanigheid. Rik Andries vertolkte de rol van Petruchio met de nodige onstuimigheid en warmte. Wanneer hij grondig werk begon te maken van de temming voerde hij zijn spelletje op met zichtbaar genoegen.

De getemde feeks vraagt nog meer dynamiek dan Senne Rouffaer hier kon bereiken. Ook vergallopeerde de regisseur zich wel eens in het samenbrengen van verschillende vondsten en stijlen (zoals in zijn Elk Wat Wils in 1973). Afgezien daarvan was dit een fraaie en zinvolle produktie.

Jozef De Vos