Ons Erfdeel. Jaargang 17

[p. 18]

jacob israël de haan
vertaald in het hebreeuws door dr. j. meijer

Den laatsten dag. Langs uwe grachten
Mijn schoone stad, ga ik aanbiddend voort.
Nooit en nergens vergeet ik uwe prachten.
Maar ik heb de stem van Jeruzalem gehoord.

[p. 19]

Als wind en zee

 

De wind vraagt niet, waarom hij ruischt.

 

De zee vraagt niet, waarom hij bruischt.

 

Wat vraagt gij, rustloos menschenkind,

 

Meer dan de zee, meer dan de wind.

[p. 20]

Wanhoop.

 

Zeg niet: ‘mijn leven is mislukt’.

 

Neen: het Leven is eene mislukking van God.

 

De hand, die heden bloemen plukt,

 

Krampt morgen in zijn laatste lot.

[p. 21]

Verraad

 

Hoe wiekt de vogel,

 

Hoe wiekt het lied,

 

Totdat de kogel

 

In het hart schiet.

[p. 22]

Onrust

 

Die te Amsterdam vaak zei: ‘Jeruzalem’

 

En naar Jeruzalem gedreven kwam,

 

Hij zegt met een mijmrende stem:

 

‘Amsterdam, Amsterdam.’