Ons Erfdeel. Jaargang 12

De nacht van de moordenaars.

De voorstelling door het Nederlands Toneel Gent van De nacht van de moordenaars door de Cubaanse schrijver José Triana verdient ontegensprekelijk een speciale vermelding.

Ten eerste omdat het stuk zelf uitzonderlijk belangrijk is: een zeer symbolisch getint werk dat erop gericht is de mens tot een grondig gewetensonderzoek aan te sporen over de opvoeding en het leven in gemeenschap (zowel in gezins- als in groter verband).

Ten tweede omdat de opvoering op een

[p. 154]

hoog artistiek niveau stond, een peil dat we al te weinig bereiken in onze Vlaamse teaterwereld.

Qua regie en vertolking stelt De nacht van de moordenaars ontzettend zware eisen: de zegging van de tekst vergt het maksimum van de akteurs, de lichaamsbeheersing dient perfekt te zijn, de typeringen zijn bijzonder moeilijk, de steeds wisselende stemmingen dienen met zeer subtiele middelen opgeroepen te worden, enz.

Voor mijn gevoel werd de produktie die het N.T.G. van voornoemd stuk bracht niet alleen een hoogtepunt in het Gents maar ook in het Vlaams teaterleven. Zelden heb ik toneel gezien waarin feeling, vakmanschap, toewijding, inzicht en trefzekerheid bij het uitbeelden zo innig samengingen.

Ik aarzel dan ook niet deze montering als één van de meest markante van de jongste jaren te betitelen.

Jef Demedts stond in voor een feilloze regie en de vertolkingen door Lieve Moorthamer, Marilou Mermans en Jo De Meyere waren zeer goed.

Vanzelfsprekend werd ook deze opvoering met gemengde gevoelens onthaald. We mogen immers niet verwachten - jammer genoeg - dat iedereen onmiddellijk de buitengewone betekenis begrijpt van dit soort toneel.

Ik hoop echter dat onze schouwburgdirekties zullen willen inzien dat het in die lijn is dat zij hun werking dienen te oriënteren. Dat was verrassend knap teater van en voor onze tijd.

Rik Lanckrock