Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1933

Na die Dagtaak.

Nou staar my siel soos op 'n wye see
Waarvan die spieël deur geen rimpel word gebreek,
Soos blanke boot, geanker op die ree,
Soms toef 'n wyl, op reis na onbekende streek.

Daar sweef 'n voël, loom van vleuelslag
Verby, 'n wolk dryf in die vert met goud omrand
En maak sereenheid van verbye dag
Nog dieper van oneindigheid. Ek sien geen land.

'n Ruising, met 'n onbestemd geluid,
Dryf sluiers voor sig heen, fluwelig swart,
Wat alle dinge tot een vorm omsluit.

Verraderlik peilloos loer voor my
Die diepte, soos 'n vroumens sonder hart.
Ontroerd hoor 'k kerkkloktone nadergly.

G. MES.