Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1932

[p. 202]

Man, Vrou, Dood.

Man:

Die lente bloesem oor die sagte land,
kyk hierdie blomme tros op tros, die wit
olyfgroen nou bedek teen skurwe stamme.
Oor klamfris gras daar sprei 'n blink fontein
sy reënboogsid'rings sirkelend omhoog,
en in die teerblou lug skuim wolke sku
die purper van die berge oor en blink
die vreug uit sonnebekers ingeskink.
O Lewe, meer as alles min ek jou,
jy wat hier ewig skep, wat weer vergruis
en tog weer heel; jy wat die drang in ons
laat gloei om iets te kan behou van alles
wat in jou duisende vorme leef, verkwyn.
Kom laat ons oor die groenheid dwaal, daar bly
vir elke hart net skoonheid oor om wild
te drink - want O wie kan die sonnevreug
vernietig van my droom-vermooide jeug?

Vrou:

En tog ek huiwer; kyk hoe sag die son
deur dungetakte bome aars'lend sink,
hoedat hul donker-swart die kim belyn
en netnou sal gaan wegvloei in die rou.
Meer as die Lewe, meer as alles min
ek jou, O Man, maar donker in my hart
staan stoete voorgevoelens en 'n vrees
beskadu my om hier alleen te wees.
Maar nee! Laat ons in hierdie oomblik drink
diep uit die bron van liefde; blomme lok
en in die koelte droom die stroom se lied,
die aarde skep en lag die hemel teen!
En tog! Iets wink ons na die kimlig heen.

[p. 203]

 

Man:

 

Die vrees is ydel. Ken jy hierdie lied?

 

O die blou van die see, O die groen van die land,

 

O die hemel se reinheid daar bo!

 

Wie kan dan geliefde - O gee my jou hand -

 

aan die Dood, aan die donkerte glo?

 

O die skoonheid van nagte, van die dageraad,

 

van jou siel, van jou liggaam, die hou

 

ek vir ewig, en selfs die dood se gelaat

 

skei my nimmer van jou!

 

Vrou:

 

O!

 

Man:

 

Waarom dié vrees?

 

Vrou:

 

Kyk na die Weste waar die donker kim

 

rys uit die see, kyk, daardie donker boot

 

en kyk, wie nader! Hy is donker-groot!

 

O nimmer sal ons skei! O Aarde, hou

 

hom tog vir ewig hier by my en jou!

 

Man:

 

Ek sien dan niks. Waarom dié vrees?

 

Dood:

 

Ek is die veel-gehate; immer wink

 

ek aan die verre kim en tog wie kyk

 

ooit na die skadu van my donker boot?

 

Waar luid die laggies huppel en wellus

 

die bloed bekoor, daar huiwer steeds my boot

 

se skaduwee.

 

Ek is die kind van donker Aarde, ek bly

 

steeds naby jul en almal vlug vir my.

 

My stem is in die wind, my voetstap in

 

die see se sand, my lewe sing die golwe,

 

my wese ween in die musiek, ek is

 

die skadu van die nag se duisternis.

 

Ek bewe in die sterre, mense sug:

 

hoe gou het tog die skoonheid heengevlug!

 

Waar sag die maanskyn in die kuile slaap,

 

waar net gefluister word, waar angste huis,

 

daar hoor hul bang-ontsteld my bootgeruis.

 

Die aarde skep, ek is die kind wat erwe;

[p. 204]

 

ek is die pelgrim wat vir ewig swerwe

 

langs wind-bewoonde heuwels, langs die vlei

 

waar mym'rend donker stoete wag vir my.

 

Oor lang wit paaie lê my donker spoor,

 

in seegeruis sal jy my roepstem hoor.

 

Kom, Man!

 

Vrou:

 

O Dood! O Dood!

 

Hier is 'n grysaard in ons dorp wat wag

 

op jou; neem hom, maar laat my man hier bly.

 

O harde Dood! Neem my dan tog maar mee!

 

O!

 

Daar gaan die boot, 'n donker see lê voor,

 

O Aarde, Dood, wie sal my smart dan hoor?...

 

Man:

 

Ek word hier wakker waar die strande wyd

 

langs eindelose duineheuwels lê.

 

Hoe het die aardse skoonheid so vernewel?

 

Waar is die land van liefde, hemelblou?

 

O donker roeier met jou donker boot,

 

is dit die wye stilte van die Dood?

 

Ek hoor haar stem nog verweg wenend sing,

 

was alles dan maar net herinnering?

 

 

 

C.M. VAN DEN HEEVER.