Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1932

[p. 147]

Die Stryd.

Gekerker in die kelder van die vlees
Waar swart gestaltes uit die hoeke gluur
En uitsluip in die aangewese uur,
Wanneer die eng'lewagte van die gees
Moet wyk, terwyl die magte van die Bees
Die botoon voer en bose luste stuur,
Te kragtig vir die vlees om te verduur -
Gekerker treur ons oor wat ons moet wees!

Maar in dié lied wat deur die eeue ween,
Is daar een noot wat seëvierend sing:
Die eenling en die ewige is een;
Die vlam wat flikker in die kelderlug,
Sal opskiet as die mure, steen vir steen,
Omvergewerp word deur die siel wat vlug!

Soos deur 'n lamp van melkwit porselein
Die felle vlam gedempte strale sprei
Wat rosig deur die wit omhulsel gly
Om dof-sag deur die kamer heen te skyn;
Soos deur die dieptes van 'n bloedrooi wyn
Die fonkelende lig verdof verbrei,
Omsluit deur newels wat sy glans verlei -
So moet die gees deur vlees-omwindsels skryn.

Die voël wat fladder as die dag lumier,
Word vrygelaat deur dié wat hom bemin
En skiet die blou se eindeloosheid in.
Mag so die sleutel van die Groot Sipier
Die gees in staat stel, as die vlees ontbind,
Om self in selfloosheid terug te vind!

[p. 148]

 

Ons struikel deur die lewensweë heen

 

So blind, so onbewus van wat daar wag;

 

Ons maak ons planne vir die nuwe dag -

 

En kom 'n onverwagte wending teen;

 

Dan volg daar tandeknersing en geween:

 

Wie is dit wat oor al ons strewe lag?

 

Moet dan 'n onverbiddelike mag

 

Ons strewe steeds vervloek in plaas van seën?

 

 

 

O dwaasheid van wat mense wysheid heet!

 

Wie is ons om met eie maat te meet?

 

Die selfgereëlde gang moet keer op keer

 

Op ysterwette stuit voordat ons sien

 

Dit neem meer as 'n leeftyd om te leer

 

Dat vrede slegs bestaan vir dié wat dien.