Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1932

[p. 135]

Lied van die Sugtende Skepsel.

(Beryming van Rom. 8:19-27. Melodie van P. van der Burg.)

Bo 'n donker see
van eindelose wêreldwee
verhef die skepsel hom -
die kop hóóguit, om deur die nag
te speur wanneer die gloriedag
van al Gods kinders kom.

Die skepping, uit die oor-ou tyd,
is slaaf van die verganklikheid,
maar nie gewillig; nee,
terwille van die mensekind
se eeuskuld is sy boei gebind
in verste eeu-verlee.

Maar nogtans het hy, diep in druk,
altyd weer aan die boei geruk,
sterksmagtend na die tyd
dat hy weer los van die verderf
die vryheid met Gods kind sal erf
in onverganklikheid.

Ons weet die ganse skepping sug -
geluidloos deur die hoë lug
en afgrond diep benee,
maar yslik as die stormwind brul,
of slagdier in sy bloedplas krul
en kerm die ew'ge wee.

Maar ons ook wat die eerst'lingsvrug
uit God se Gees ontvang, ons sug;
dit lyk so ver nog af
dat ons ons kindsdeel vól sal kry:
ons liggaam, van verderfnis vry,
sal oprys uit die graf.

[p. *17]

 

REMBRANDT.
HENDRICKJE STOFFELS, † 1652.

[p. 136]

 

Ons sug, want daar's geen oogbewys!

 

Ons lééf, want Hoop het opgerys!

 

En 't was ons reddingstyd!

 

Want as ons sien, hoop ons nie meer;

 

maar as ons hoop den leef ons weer

 

en wag in lydsaamheid.

 

 

 

En is ons swak en moedeloos,

 

dan kom die Heil'ge Gees ons troos.

 

Gods duif, so hoog van vlug,

 

het diep gedaal om saam te smeek,

 

in donker dal saam uit te breek

 

in diepe bidgesug.

 

 

 

En God wat in die hart kan lees,

 

dié ken die sugstem van sy Gees,

 

en neig in guns sy oor;

 

en het die Gees, met regte bee

 

vir ons by God weer ingetree,

 

dan's ons gebed verhoor.