Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1932

[p. 71]

In die Karroo.

Die hitte sprei sy wasem oor die grond
En laat die rantjies sidder in die blou;
Daar ver hang huise, in die lug gebou;
Hier by my in die koelte hyg die hond.
Soos kerse flikker-dans die bome rond
Daar waar die vlakte verder nog ontvou;
Die diep-gebarste aarde is in die rou:
Swart wortels bind haar oopgevlekte wond.

Die besie stuur uit die kareedoringbos
Eentonig soet sy loflied na die son;
Die seeroog-sprinkaan, in sy rooi gedos,
Sit roerloos op die boonste melkbostak
En staar die sonverblinde wêreld in
Waar wit geraamtes uitbleik op die vlak.

Die hitte broei nog oor die dorre vlak;
Maar in die verte kom 'n wolkie uit.
Die noordewind begin meteens te fluit,
En gaan weer lê. 'n Sware stilte sak
Op alles neer terwyl die wolke pak
Soos donker dromme: dof kom die geluid
Van donderslae, en die weerlig spuit
Sy vuurstraal uit die digte wolkedak.

Die eerste druppels plof nou loodswaar neer
Soos koeëls deur ongesiene hand gevuur;
Die dowwe donderslag kraak keer op keer,
En met 'n sissing wat die boer kan hoor,
Daar waar hy angstig na die uitkoms tuur,
Trek nou die reëngordyn die vlakte oor.

[p. *6]

CORNELIS JACOB LANGENHOVEN.

[p. 72]

3. Na die reen.

 

Ruik van gedrenkte grond in die Karroo!

 

Uit die deurweekte aarde styg 'n geur

 

So fris soos dié van blomme in hul fleur:

 

Dit fluister van die gras wat gou hierbo

 

Sy groen tapyt gaan sprei oor die Karroo.

 

Geen dorre vlak stel nou die oog teleur,

 

Want kyk, die wonderwerk het al gebeur -

 

So gou dat selfs die boer dit skaars kan glo:

 

 

 

Die boesmangras staan nou weer in die saad,

 

En kwaggakweek rank welig langs die vlei;

 

Die gannabos moes lank tevrede bly

 

Met vaal, maar dra nou pronkerig sy groen.

 

Rumoerig roep die vlakpatrys sy maat,

 

Want silwer blink die boesmangras se saad.

 

 

 

I.D. DU PLESSIS.