Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1931

[p. 28]

Herfs in Holland.

Wanneer die herfs oor Holland sluip dan brand
die bome geel, die blare sak in swerms,
al ruisend in die wind, en sprei 'n sagte,
'n lewende gewaad oor klam - koel grond;
en as die son uit newels duik, styg mild
'n sag-soet geur van skoonheid droef vergaan,
van mooi, gestorwe dinge daaruit op, -
Soos uit 'n enkel blomgeur soms kan stroom
herinneringe uit die newelland
van ou ervaring, en die siel dan bewe
vol soet verwagting as die oue weer
langs nuwe weg ontbloei en botkrag kry.
Die pikswart kraaie sit droef-eensaam in
die dorre takke, hoog teen diepblou lug,
en saans, as ver die son in newels sink
groot, rond in wonder-diepe vreedsaamheid,
dan maal hul lanfer-swart daarbo en kras
bang-skerp 'n boodskap dat die koue kom.
Sag in die milde skemerlug streel soet,
soos bly musiekgestroom as ons ontwaak,
gesuis van sense die gevoel wat droom.
Die riete val in hopies neer, - en hoog
staan miedens hooi, fris - geurend langs die gragte.
Op diep-groen weie kleur die beeste bont,
tot hul vervloei in skaduwees wat wyd
oor gragte en dieptes soos 'n stemming groei.
In skeem'ring-innigheid verdrink geluide
in stiltebron, die lug word wyd en groots
soos wanneer ons gemoed 'n vrede voel
voordat die digterstem ontwaak, daar sing
die stilte self.
Om bome verlangs lê 'n ring van newels
wat wegwaas verder in die skemering om in

[p. 29]

 

die nag se hart soos spierwit vag te glans

 

wanneer die maan dit blink deurstroom met lig.

 

En smôrens is die gras glans-nat van dou

 

wat glinst'rend tril aan krom-gebuigde riet.

 

In waterdieptes droom die somer nog

 

so ryk en vol; maar herfs se skoonheid huiwer

 

in die natuur.

 

'n Vreemde weemoed bewe in die hart

 

oor goudgeel bome wat hul blare stort

 

in dieptes, die verganklikheid van skoonheid

 

kom weer in alles uit natuur gebore.

 

Tog, o so kort die weemoedsryke uur,

 

so mooi die somergroei se afskeidshuiw'ring:

 

Herinneringe wat verrein en bly.

 

O skoonheid wat vergaan, die sense suis

 

sag in die riet en kraaie kras daarbo,

 

die swawels kwetter en wil suidwaarts vlie!

 

O skoonheid van die herfs, O afskeidsuur,

 

hoe kort die skoonheid met sy weemoed duur!

 

 

 

C.M. VAN DEN HEEVER.