Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1930

[p. 26]

Die Telegrafiste.

EK het op die platvorm by die Baisenmoyen-Cert stasie afgeklim, alwaar my vriend Lenfileur vir my gewag het met sy koets.

Onderwyl ek op die trein was het ek my skielik herinner aan iets in Parys wat onmiddelike aandag vereis. Met my aankoms op Baisenmoyen-Cert het ek na die telegraafkantoor gegaan om 'n boodskap terug te stuur.

Hierdie stasie het van andere van sy soort verskil weëns die algehele gebrek aan skryfmateriaal.

Na 'n lang gesoek het ek eindelik daarin geslaag om 'n geroeste pen in die hande te kry en dit in 'n kleurlose, slymagtige vloeistof te doop. Met heldhaftige inspanning het ek daarin geslaag om die paar woorde van my telegram af te krap. 'n Werklik oninneemlike meisie het onwilliglik die berig geneem, dit getel en die bedrag genoem, wat ek dadelik betaal het. Met die verligte gewete dat ek 'n plig vervul het, het ek op die punt gestaan om uit te loop, toe my aandag getrek was deur 'n jong dame by een van die tafels wat besig was 'n Morse-knoppie te hanteer. Met 'n effens hoogmoedige houding het sy haar rug na my gekeer.

Was sy jonk? Heel moontlik. Sekerlik was sy 'n rooikop. Was sy mooi? Waarom nie? Haar eenvoudige swart rok het 'n ronde, behaaglike figuur gunstiglik laat wys. Haar welige hare was so opgemaak dat dit 'n paar ringetjies en 'n pragtige wit nek ontbloot het. En skielik het 'n mal, onverklaarbare begeerte om 'n soen op daardie goue ringetjies af te druk, my beetgegryp. In die verwagting dat die jong dame sou omdraai, het ek vertoef en die ouerige meisie 'n paar vrae aangaande telegraafsake gestel. Haar antwoorde was geheel en al nie vriendelik nie.

Die ander meisie egter, het nie geroer nie.

Wie ook mag dink dat ek nie die volgende oggend na die telegraafkantoor gegaan het nie, die ken my nie.

Die mooi rooikop was die keer alleen.

Nou was sy genoodsaak om haar gesig te wys, en sapperloot! Ek kon nie kla nie.

Ek het telegramvorms gekry, verskeie boodskappe geskrywe, 'n aantal onnosele vrae gestel en die esel se rol met 'n wonderlike getrouheid gespeel.

[p. 27]

Sy het kalm geantwoord, versigtig, op die manier van 'n slim, gevatte en beleefde ou meisietjie.

En ek het daagliks gekom, soms tweemaal per dag, want ek het geweet wanneer sy alleen sou wees.

Om my besoeke 'n billike voorkoms te gee het ek ontelbare briewe aan vriende geskrywe en aan 'n leër van blote kennisse 'n klomp onmoontlike goed getelegrafeer, sodat die praatjie in Parys was dat ek skielik gek geword het.

Elke dag het ek vir myself gesê: ‘Vandag, ou kêrel, moet jy 'n liefdesverklaring maak.’ Maar haar koue manier het verhoed dat die woorde: ‘Juffrou, ek het jou lief’ my lippe verlaat het.

Ek het my altyd maar beperk deur te stamel: ‘Wees asseblief so goed en gee my 'n drie-sou posseël.’

Die situasie het langsamerhand ondraaglik geword.

Toe die dag vir my terugreis begin nader het, het ek besluit om my skepe agter my te verbrand en alles te waag om alles te wen.

Ek het die kantoor ingestap en die volgende boodskap geskrywe: -

‘Coquelin, Cadet, 17 Boulevard Haussmann, Parys: -

Ek is dood verlief op 'n klein rooikop telegrafiste op Baisenmoyen-Cert.’

Bewend het ek haar die telegram oorhandig.

Ek het tenminste verwag dat haar pragtige wit gelaatskleur sou bloos. Maar nee!

Gêen spiertjie het geroer nie! Op die kalmste manier ter wêreld het sy gesê: ‘Neën-en-vyftig centimes, asseblief.’

Totaal verslae deur hierdie kalmheid nes asof sy 'n koningin was, het ek in my sakke rondgevoel vir die geld.

Maar ek kon nie 'n sou vind nie. Uit my sakboekkie het ek 'n duisend-franc-noot gehaal en dit aan haar gegee.

Sy het die noot geneem en dit noukeuriglik beskou.

Die ondersoek het gunstig geëndig, want skielik was haar gesig één glimlag en sy het in 'n aansteeklike skaterlaggie uitgebars, om haar verbasende mooi tande te ontbloot.

En toe het die mooi jong noointjie in die Parysenaar se aksent gevra: ‘Wil jy die kleingeld terug hê?’

ALPHONSE ALLAIS. (Vertaal deur J. VON MOLTKE.)