Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1930

[p. 18]

Aan die Verre Kus.

Aan die verre kus - O stille, diepe droom
wat suiwer - sag die mens hier lei al met die stroom
van godverlange - word ook die wrak eenmaal,
deur reddingshande veilig tuisgehaal.

Aan die verre kus waar maanwit branders ruis
met silwer - koele spoeling om die huis
wat ewige woning heet, daar sterf
in die vergetelheid wat ons deur lyding erf.

Daar daal die duiker en uit dieptes vis
hy wat vir ons verlore drome is;
daar groei oor maanlig watere wyd
vuurtoringlig wat straal van ewigheid.

Daar styg die branders uit die pikswart see
wit-krullend oor die rotse, ruisend gee,
in ewige kom - verdwyning, hul gespoel
die gees van nooit-verklaarde wêrelddoel.

Daar reis die dood en lewe saam
in een gestalte, een bestemmingsnaam,
en deur verstand se newelgrys
vind sielverlange Sy paleis.

Aan die verre kus - die dagkruik daal
vir laaf'nis na die dieptes, rondom straal
die lig van hoop - daar wink oor branders sag
die rus vir hom wat nog op reddingshande wag.

C M. VAN DEN HEEVER.