De Noordstar. Jaargang 3

[p. 279]

De verwachting.

De zon is warm, de lucht is zacht,

De zee is kalm en glad;

De vischerschuiten dobbren voort,

Op 't zwalpend pekelnat.

Reeds voor de zon in 't oosten blonk,

Was Jakob aen de ree,

En zong een vrolyk liedjen op

En vaerde diep in zee.

Zyn gade bleef de strooijen hut

Bewaren, en haer blik

Tuerde op den breeden oceaen,

Bleef vry van allen schrik.

Zy streelde zacht haer tenger kroost

Dat, spelend om haer knien,

Steeds vroeg wanneer de vader kwam,

Van ryke vangst voorzien.

Zy troetelde de zuigeling,

Die aen haer blanke borst

Haer toelachte, en in kinderlust

Verzadigde zyn dorst;

Of wel zy sprak haer zoontje toe,

Wiens jonge boezem sloeg,

Terwyl hy staerde op de oceaen

En ongeduldig vroeg:

Wanneer hy toch met vader zou

Op vischvangst mogen gaen,

[p. 280]

 

En weêr zou keeren naer de hut,

 

Met ryken buit belaên?

 

 

 

Een traen ontsprong het moederoog,

 

Zy zoende 't moedig wicht,

 

Terwyl een fier, een bly gevoel

 

Ontglom op haer gezigt.

 

 

 

De dag verging. - De zonneglans

 

Verdween. - Een holle wind

 

Vloog ylings over d'oceaen,

 

De donder raesde ontzind.

 

 

 

En rolde door de vlakte heen,

 

De bliksem vloog in 't rond,

 

De boomen kraekten, by 't orkaen,

 

Geheven uit den grond.

 

 

 

En Jakob is nog niet terug;

 

Zyn vrouw ylt naer de rêe

 

En staet daer weenend, turend op

 

De fel geschokte zee.

 

 

 

Daer wacht zy uren, uren lang,

 

Verkropt haer diepe smart,

 

En hoop en vrees en angst en schrik

 

Beklemmen haer het hart.

 

 

 

Een aental schuiten naken 't strand;

 

Doch waer is Jakobs schuit?

 

Waer blyft haer lieve Jakob? God!

 

Is hy der zee ten buit?....

 

 

 

Doch, neen, zy ziet hem. In den boot

 

Haers buermans ligt hy neêr;

 

Daer ligt hy koud en paers en styf:

 

Zy heeft geen gade meer!....

 

 

 

p.f.v.k.

Antwerpen, 16 November 1842.