De Noordstar. Jaargang 3

[p. 281]

By het doodbed myns broeders.

Nog eenmael en voor den laetsten keer, ô geliefde broeder, waek ik hier by u, en dan nimmermeer. Ik die uw leidsman in vreemde steden en landen was, die u steeds aen myne zyde had, ik druk thans uwe koude, verstorvene hand... Weleens deelden wy te samen de gouden droomen die de hemel ons toezond; onze zielen waren vereenigd door een band van trouw en liefde, thans rukt de dood u van my af en sluit u de oogen in het midden van uwen lentetyd...... ô Lodewyk, uwe laetste woorden klinken nog in myne ooren, en eeuwig blyven zy in myne ziel geprent: ‘ô broeder, zegdet gy, ik zie reeds den engel der dood die my wenkt en die my welhaest uit het leven zal rukken: vaerwel, gy, myn trouwe broeder. Zeg mynen vrienden vaerwel. ô Ik zal myn vaderland niet meer zien! ô Broeder, in de eeuwigheid zullen wy onze vriendschap hervinden! Vaerwel....’

Dit waren de laetste woorden die gy my stervend toespraekt, terwyl een vloed van tranen uit myne oo-

[p. 282]

gen stroomde. Ik sta nog aen uw doodsbed. ô Kon ik u door myne tranen ontwaken. Ik omhels u nog en kan myne oogen niet van uw verstorven aengezigt afwenden. Uw voorhoofd, waer weleer uw geest op uitscheen, is thans bleek en verstorven. Uwe oogen, die eertyds als twee starren blonken, zyn thans verdoofd en gesloten. Uw eertyds lachende mond is zonder spraek, de blos is van uwe wangen weggevaegd, en geest en moed, alles is met uwe reine ziel ten hemel gevaren. Uw lichaem slechts rust koud en naekt in de armen der onverbiddelyke dood.

Gelyk aen eene lentebloem, heeft men u vol leven van uwen stengel gerukt. Met geweld heeft men u uit de armen der hoop getrokken, en vreugd en roem en geluk ontnomen.

De toekomst nogtans lachtte u toe; het leven beloofde u eenen paradyschen wellust; de engel der hoop streelde u, wiegde u in zyne zachte armen en dekte u met zyne donsige vleugelen. Gy waert gelukkig, broeder, gy droomdet aen de onsterflykheid die uwen geest door hare stralen omkransde; gy waert onze blydschap, onze vreugde; en thans is de gansche wereld voor u verdwenen en uwe gedachte alleen blyft ons by en doet ons hart bloeden. Slechts in de eeuwigheid, gy hebt het gezegd, zullen wy elkaer wedervinden.

Thans zyt gy gelyk aen het overschot eener verslensde bloem: de aerde, - wy - bezitten van u niets meer. Onze tranen zullen voortaen de eenige samenspraek zyn welke wy met u kunnen houden; want uwe vreugd was onze vreugd, uw geluk was ons geluk. Wy waren elkanders troost; het scheiden viel ons immer zoo zwaer,

[p. 283]

het wederzien zoo zoet, onze geluksdroomen waren ons zoo lief! helaes, zy moesten van korten duer zyn!..

Zoo vergaet alles, ô Lodewyk. Als de laetste stralen der avondzonne, zyt gy verdwenen. Gy schynt nog te slapen, ja; doch onze schoone droomen slapen met u. De doodenslaep is zwaer, lieve broeder, en in het graf is alles stil en eenzaem: alle hoop is daer verdwenen! De zon zal de aerde, die u dekt, beschynen; doch gy zult hare koesterende warmte niet meer gevoelen; de avondwind zal nog tusschen bloemen en bladeren woelen; doch gy zult zyn gesuis niet meer hooren. Nooit meer zal de liefde in uwe oogen gloeijen; want in het graf is het donker en eenzaem.......

Vandaeg zaegt gy de zon voor de laetste mael en met haer zyt gy ondergegaen; op hare laetste stralen schoof uwe ziel naer het hemelryk; en de treurige maen mogt alleen uw koude lyk beschynen.

Doch thans zweeft gy met de engelen op zilveren wolken; gy heerscht met hen over de sferen en zingt met het heilig koor den lof van den Heer der Heeren.

Ons blyft nog eenen tyd van zuchten over; uwe geheugenis alleen zal ons soms nog vertroosten; uwe grafplaets zal getuigen onzer tranen wezen; wy zullen dezelve weenend bezoeken, er weenend bystaen en ze weenend verlaten.

Vaerwel dan, broeder, voor de laetste mael: vaerwel! Nog eens druk ik uwe koude, verstorvene hand, en nu, vaerwel tot in de eeuwigheid.......

jozef geefs.

Auteuil by Parys. 31 Oogst, 1841.