|
| |
| |
| |
| |
Herman en Aldegonde.
Eene oude ballade.
I.
Op het eenzaem, hoog gestichte,
Waer heer Aelbrechts wapenvlag
Wapprend op den toren pronkte,
Waer zyn sterke bende lag,
Waer zyn krygstrofeën rustten,
Waer in de oude ridderzael
Aelbrechts vrome vaedren hingen,
Afgemaeld in 't prangend stael,
Was het feest, - en blyde kreten
Galmden in den omtrek rond:
Heil en zege! was de vreugdkreet,
Heil! rolde ieder uit den mond.
Aen het mael, wen allen juichten,
Trad een zanger statig in,
Boog zich needrig voor heer Aelbrecht
En voor 't gansche burchtgezin.
Trillend vlogen zyne vingren
Op de zilvren harpensnaer,
En ontwrongen zuivre toonen,
Nu eens zacht en dan weêr zwaer;
| |
| |
En hy zong, de jonge dichter,
Hoe dat Aelbrechts vaedren moed
Gansch de wereld door verspreid werd
En bezegeld werd met bloed;
Hadden met den dood bezocht,
Hoe hun straffe vuist kon woeden,
Hoe hun moed gevaren zocht;
En hy zong nog hoe heer Aelbrecht,
In het stryden onvervaerd,
Moedig dood en vyand tartte
Met zyn alvernielend zwaerd.
Dan de zanger werd bejegend
Met een schaetrend handgeklap,
Juichend reikte men den beker,
Opgepropt van 't druivenzap.
Zyne hand greep weêr de harpe
En hy haelde een liedjen uit;
Zyne stem was zacht en teder
Als de toonen van een luit.
‘Ada! zie, in gindsche heide,
Als de blanke, zilvren maen
Zachtkens heuren glans zal schieten,
Zal uw trouwe minnaer staen.
Als 't metael zal tweemael ronken
Zal uw minnaer u verbeiden,
Mymerend zyn liefdgeklag.
| |
| |
Lieve, schrik geen booze geesten,
Die des nachts met naer geloei
Gansch het aerdryk ommezweven,
Zoeken, vechten om een prooi;
Ada! vrees ze niet, ô lieve;
Want een silfje teêr en schoon
Zal uw teedren voet geleiden,
Denk, denk slechts aen uw' geliefde,
Hoe zyn minnend harte blaekt,
Hoe hy staet aen u te denken,
Hoe hy naer uw byzyn haekt.!..’
En de toonen van de harpe
Drongen door de wyde zael;
Galmend vloog 't gejuich in 't ronde,
Juichend dronk me uit gouden schael.
Aelbrecht echter sloeg zyn blikken
Op den jongen dichter neêr,
En 't op eens gefronsde wezen
Kreeg geen zoeten lach meer weêr.
Grynzend zag hy op zyn dochter
Die, met neêrgeslagen oog,
Met de blos op hare wangen,
't Zwierig hoofd ter aerde boog.
Aelbrecht sprak niet - en ook niemand
Had zyn wreeden blik verstaen;
En de feestplegt duerde lang nog,
En de vreugden hielden aen.
| |
| |
| |
II.
Lieflyk schitterde aen den hemel
't Starrenheir in vollen glans,
En de maen stond trotsch te pralen
In den vuergen starrentrans.
Op het donker burggevaerte
Sliep het al. - Het zwaer metael
Dreunde tweemael onder 't kloppen
Van het uerbereeknend stael.
En een schoon, een teder meisje,
Uit het hooge burggevaerte
Door de stille velden heen.
Ja zy vloog naer heur beminde;
Want zy had den zin gevat,
Dien haer teêrgeliefde Herman
In zyn lied verborgen had.
Op een stond was ze in zyne armen.
Hy, hy knelde ze aen zyn borst,
En aen vuerge minnezoenen
Leschte hy zyn liefdedorst:
‘Aldegonde, lieve meisje,
Ach! gy hebt myn wensch verstaen,
En gy komt my 't hart versterken,
Vaek met druk en wee belaên...
Liefste, neen, myn angstig leven
Kon my geene vreugd meer biên;
| |
| |
Neen, myn geest kon niet meer rusten,
Lieve, 'k moest u wederzien!’
En de jongling vatte 't meisje,
Drukte 't vaster aen zyn hart;
En zyn mond zeeg op haer lippen,
Maer een stem gelyk een donder
Riep: ‘'k heb ook uw lied verstaen!.’
En de jongling de oogen draeijend,
Zag heer Aelbrecht voor zich staen.
Nu beliep de dood zyn wezen;
Herman hoorde of zag niet meer,
En bezwymd zeeg Aldegonde
In des jonglings armen neêr.
| |
III.
Als de jongeling zyne oogen
Weêr ontsloot, was hy alleen,
In een kelderhol gesmeten,
Vastgeklonken aen een steen.
Daer, daer zat hy in gepeinzen,
Met de wanhoop in de ziel,
En hy dacht aen Aldegonde,
En hoe droevig 't lot haer viel.
Had hy slechts zyn lieve harpe!
Niet zoo pynlyk; hy zou weenend,
Zingen voor zyn Aldegond!
| |
| |
Doch geen minste geestverzetting
Brengt verzachting aen zyn pyn;
Zoekend staert zyn oog in 't donker
En ziet lucht noch zonneschyn.
Niets, niets kan zyn lot verzachten;
En hy mymert dag en nacht;
Doch alleen de kerkermuren
Galmen van zyn droeve klagt.
Dan, op eens de deur gaet open
Van het duisterzwangre kot;
Vreeslyk treedt een stoet er binnen
En Heer Albrecht geeft 't gebod.
Nu ontsluit men Hermans boeijen
En men brengt hem in de lucht.
Herman staert en schouwt in 't ronde,
Aen zyn hart ontvliegt een zucht:
Op het plein van 't burggevaerte
Zag de jongling in getraen
Aldegonde treurig zitten,
Nevens haer de beulen staen.
‘Aldegonde! riep hy, lieve!
ô Ik zie u nog eens weêr!’
Hy ontsnapte aen zyne wachten,
Viel by zyn geliefde neêr.
‘Herman! Herman! riep het meisje,
Vlugt, myn Herman! zie, het zwaerd
Glimt reeds in der beulen handen!
ô Myn Herman! 'k ben vervaerd!..’
| |
| |
‘Aldegonde! zielsbeminde,
'k Ben de schuld van 't nare lot...’
Doch de beulen grepen Herman,
Bragten hem voor 't moordschavot.
Herman stak zyn smeekend' handen
Nog naer 't weenend meisjen uit,
Stond nu regt en vloog vooruit.
Maer heer Aelbrecht greep het meisje:
‘Blyf, ontaerde, blyf hier staen!
Sprak hy, zie uw minnaer sneven,
Zie hem zynen loon ontvaên!
Leer, ontmenschte, leer, vermeetle,
Hoe ik in myn woed verplet,
Wie myn adeldom bezoedelt,
Wie myn blanken naem besmet!’
Nu, nu knielde Herman neder
En de beul verhief de hand,
En het hoofd des jongen dichters
Rolde bloedend in het zand...
Aldegonde zag de moording,
Sloeg nog eens haer blikken rond:
‘'k Volg u Herman!’ riep zy snikkend,
En viel stervende op den grond.
Antwerpen, 15 Juny, 1839.
|
|
Auteursrechtvrij
