De Noordstar. Jaargang 3

[p. 283]

Wachten.

't Eerste koeltje blies nog streelend,
Kuste en koosde blad en bloem;
't Eerste liedje, 't liefdeliedje
Klonk nog teder 't loover door;

En het beekje rolde murmlend,
Spelend zyne golfjes voort. -
Alles âemde liefde en zege,
Alles âemde 't zaligst heil. -

En een meisje schoon en lieflyk
Als de gouden morgendglans,
Trad door 't groene lenteloover
En zag minnend om zich rond.
Heure lange blonde lokken
Daelden krullend op haer leên. -
Hevig, hevig klopt heur 't harte,
Angstig, angstig zuchtt' heur borst. -

Zachtjes mymrend bad zy wand'lend
Om de komste van haer lief.
Deze woorde vielen zoetjes
Uit haer rozen englenmond:

[p. 284]

 

God! waer mag hy toch vertoeven?

 

Hy, myn ziel, myn eenigst heil!

 

Hy, myn leven, hy die immer,

 

Die myn harte staeg beheerscht! -

 

Waer toch, waer toch mag hy blyven?

 

't Uer der afspraek is geslaên.

 

 

 

Denkt hy dan niet aen onz' liefde?

 

Denkt hy dan niet meer aen my? -

 

Ach, hoe bitter valt het wachten,

 

't Wachten naer eens liefstes komst! -

 

Ach, wat toeft hy!... lieve, kom toch,

 

Lieve 'k wacht u in dees laen. -

 

 

 

't Meisje zag nu zachtjes wenken;

 

Oh! haer lyden was ten eind! -

 

Want een stemme die zy kende

 

Riep tot haer van uit het groen:

 

 

 

Blonde, schoone, liefste meisje,

 

Die my 't leven duerbaer maekt;

 

Kom, treed nader liefste, 'k wacht u

 

In 't gebladerd op het groen.

 

 

 

eduard michels.