De Noordstar. Jaargang 3
(1842)– [tijdschrift] Noordstar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 214]
| |
 | |
De ridder en de konings dochter.Ga naar voetnoot(*)[Deens]Om alle disse Bjerge vare af Guld,
Om alle disse Vande var Vin,
Lang heller saa saae jeg, at stoltem Jomfru,
Hun var Allerkjaeresten min. -
Haver J, stolte Ridder! saa stor en Attraa,
Ja saa stor en Begjaering til mig,
Hvi rider J eg hen til min Faders Gaard,
J AEren at bede om mig. -
Jeg red hen til Eders Faders igaar,
Eders Fader mig svarede: Nej!
Stoltem Jomfru! tager Orlov af Eder selv,
Af Landet at drage med mig. -
Jeg, skulde jeg tage Orlov af mig zelv,
Og Venner ikke spörge tilraad!
Saasnart at jeg kommer i fremraede Land,
Jeg bliver af Eder forsmaa 't. -
| |
| |
[pagina 215]
| |
Vertaling.Wen al deze bergen waren van goud,
En wen al dit water waer wyn,
Nog had ik veel liever, ô Jonkvrouw zoo schoon,
Gy wildet myn zoete lief zyn. -
Hebt gy, koene Ridder, een liefde zoo groot,
Zoo groot een begeeren naer my;
Waerom rydt gy niet naer myns vaders kasteel,
En bid hem in eer niet om my? -
Reeds lang reed ik heen naer uws vaders kasteel,
Doch 't antwoord uws vaders was: Neen!
Ach! neem, schoone Jonkvrouw, verlof van u zelv',
Naer 't vreemde, myn liefste, kom heen. -
En zoude ik dan nemen verlof van my zelv,
Myn vrienden niet vragen om raed!
Zoo haest wy gekomen in 't vreemde gewest,
Verstoot gy my zeker met smaed. -
| |
[pagina 216]
| |
[Deens]Jeg, o skulde jeg gjöre Eder den Svig,
Vi ere jo ej Fattig mands Börn!
Min Fader han er en Greve saa bold,
Min Moder af fyrstelig Aet.
Jeg, o skulde jeg gjöre Eder den Svig,
J Hjertens Allerkjoeresten min!
Eder Fader han er en Konge saa stolt
Og J er af kejserligt Blod.
De satte sig baade en Qvoelsteone for,
Ja en stoevne alt under den Lind;
De taled' saa mangt den blide Sommernat,
Fil Solen den skinnede paa.
Og op saa vaagned den stolten Jomfru
Beladen med Sorrig fuldt Sind;
Ach! skulde du love en Ridder din Tro
För du havde prövet hans Hu?
Christ give, jeg kunde forvinde min Harm,
Ja, kunde forvinde min Harm!
Du, Ridder, som mig saa svigefuld var,
Maa vist blive ussel og arm. -
Ja, Du lever vist den dagen saa god,
At Du vil forvinde Din Harm;
Men aldrig Du lever den dagen saa god,
At jeg bliver ussel og arm. -
Christ give, jeg kunde forvinde min Nöd!
Ja kunde forvinde min Nöd!
Du Ridder, som mig saa svigefuld var,
Du maatte mig bede om Bröd. -
| |
[pagina 217]
| |
[Vertaling]Zoude ik u bedriegen zoo laeg en zoo snood?
Ben ik dan van needrig gebroed?
Myn vader was immers een ridder zoo koen,
Myn moeder van vorstelyk bloed.
Zoude ik u bedriegen zoo laeg en zoo snood?
Myn hart u zoo teder bemint!
Uw vader is immers een koning zoo trotsch,
Uw moeder een keizerlyk kind.
Zy zetten zich onder den lindenboom neêr,
Niet ver van een ruischende bron.
Zy koosden zoo lieflyk den zomernacht door,
Tot helder zich toonde de zon.
Ontwakend nu zuchtte de Jonkvrouw zoo schoon,
Beladen met zorgvollen zin:
Waerom moest ik geven den Ridder myn trouw
Eer ik had beproefd zyne min.
God geef dat ik moge verwinnen de pyn,
Ja, moge verwinnen de pyn!
Du, Ridder, die my hebt bedrogen zoo snood,
Selst arm en ellendig nog zyn. -
Wel selst Du beleven de dagen zoo goed
Wel selst Du verwinnen de pyn;
Doch nooit selst Du leven de dagen zoo goed,
Wen ik nog ellendig zal zyn. -
God geef dat ik moge verwinnen myn nood
Ja, moge verwinnen myn nood!
Du, Ridder, die my hebst bedrogen zoo laeg,
Du selst my nog bidden om brood. -
| |
[pagina 218]
| |
[Deens]Ja, Du lever vist den dagen zoo god,
Ja, at Du vil forvinde Din Nöd!
Men aldrig Du lever den dagen saa god
At jeg maa dig bede om Bröd.
Det stod nu saa hen i syv Aar eller ni,
Den Jomfru forvinder sin Nöd.
Den Ridder, som hende saa svigefuld var,
Maa bede den Jomfru om Bröd.
Det stod nu saa hen i syv Aar eller ni,
Og Jomfru forvinder sin Nöd.
Den Ridder, som hende saa svigevuld var,
Maa bede den Jomfru om Bröd.
Stander op, stander op, mine Sönner to!
Og giver Eders Fader mit Guld!
Jeg kjendte hannem vel den Dag saa god,
Da jeg var hannem huld.
Stander op, stander op, mine Sönner to!
Og giver Eders Fader Bröd!
Jeg mindes vel den Dag saa god,
Han red i Guldsadelen röd.
Stander op, stander op, mine Sönner to!
Og giver Eders Fader Vin!
Jeg mindes vel den Dag saa god
Da han var Allerkjoeresten min.
Ude stod Jomfruens Fader prud,
Og lytted, og lytted derpaa;
Han drog sit svoerd, med ed slag
Hug Ridderen Hovedet fra.
| |
[pagina 219]
| |
[Vertaling]Wel selst Du beleven de dagen zoo goed,
Wel selst Du verwinnen dyn nood;
Doch nooit selst Du leven de dagen zoo goed,
Wen ik Di sal bidden om brood.
Zoo stond het nu aen tot in 't zevende jaer,
De Jonkvrouw verwon hare pyn;
De Ridder die haer had bedrogen zoo snood,
Moest arm en ellendig nog zyn.
Zoo stond het nu aen tot in 't zevende jaer,
De jonkvrouw verwon haren nood;
De Ridder die haer had bedrogen zoo laeg,
Moest bidden de Jonkvrouw om brood.
Staet op ô myn zonen! myn zonen, staet op!
En geeft uwen vader myn goud!
Ik kende hem wel in die dagen zoo goed;
Hy schatte my hooger dan goud.
Staet op, ô myn zonen! myn zonen, staet op!
En geeft aen uw vader myn brood!
'K herinner my wel aen die dagen zoo goed;
Hy reed op een goudzadel rood.
Staet op, ô myn zonen! myn zonen, staet op!
En geeft aen uw vader myn wyn.
'K herinner my wel aen die dagen zoo goed,
Wen ik zyne liefste mogt zyn.
Daer stond nu haer vader zoo trotsch agter haer,
En luisterde, en luisterd' haer af;
Nu trok hy zyn zwaerd, met een hevigen slag
Hieuw 't hoofd van den biddenden af.
| |
[pagina 220]
| |
[Deens]Nu maa jeg vel groede og sorge allestund,
Al verden mig ganger imod;
Christ give, jeg var under sórten muld,
Begraven med Ridderen min! -
Saa tog han det blodige Hoved,
Sloengte det i Jomfruens Skiöd:
Og haver Du end nogen Omhu forham,
Maa Du nok begroede hans Död! -
Jomfru tog det blodige Hoved,
Kyste det tre Gange paa Mund:
Ja vel har jeg havet den Ridder saa kjaer!
Hun dode i selv samme stund.
| |
[pagina 221]
| |
[Vertaling]Nu mag ik wel klagen myn levensloop lang
En weenen en treurig steeds zyn;
God geef dat ik haest in den killigen grond
By myn ridder begraven moog zyn. -
Dan vatte de vader het bloedige hoofd
En wierp 't in der Jonkvrouwe schoot:
En is Di dan nu nog de ridder zoo lief,
Beween dan voortaen zyne dood! -
De Jonkvrouwe vatte het bloedige hoofd,
En kuste' nog driemael zyn mond:
Wel heb ik ook nu nog den ridder zoo lief!
Zy stierf op den zellefden stond.
l.v.
|
|