De Noordstar. Jaargang 3
(1842)– [tijdschrift] Noordstar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 182]
| |
 | |
De twaelfde zang
| |
[pagina 183]
| |
Ras hakten wy dan stronken en, het hart in rouw,
Bestelden wy hem onder stroomen van getraen,
Alwaer het hooge strand in zee sprong. Wen de doode
Verbrand was, en ter zelfder tyd zyn wapenrusting,
Werd hem een graf gerigt, gesierd met een kolom
Die wy bekroonden met zyn schoonen, gladden riem.
Dit alles eindigden wy zoo. Voor Kirke konden
Wy echter onbemerkt niet van Aïdes keeren;
Ras kwam zy opgesierd; haer vrouwen bragten ook
Met haer, en brood en vleesch en eedlen purpren wyn.
De heilige godin sprak in ons midden tredend:
ô Koene, die reeds levende in AïdosGa naar voetnoot(1) wooning
Gedaeld zyt, tweemael dood, daer ieder andre mensch
Slechts eenmael sterft: welaen, eet voedsel en drinkt wyn,
Geheel den dag; edoch, wen Eos weêr zal lichten,
Herneemt dan uwe vaert: 'k wil u de bane wyzen
En 't al verklaren, opdat u geen losse daed,
Op land of zee gevaren lydend, weenen doet.
Zy sprak, en bragt ons moedig hart tot overtuiging:
Den ganschen dag dan zaten wy, tot Phebus daelde,
Verkwikkend ryklyk ons met vleesch en zoeten wyn.
Maer wen de zon gedaeld was, en de duisternis
Op de aerde viel, dan legden zy zich by de kabels
Des schips; en zy, my vattend by de hand, geleidde
My ver van myn gezellen, en aen myne zy
Gezeten, vroeg zy alles; 'k zei haer elke daed;
En dan sprak my de heilge Kirke deze woorden:
Dit alles is dus zoo geëindigd; gy, nu hoor
Naer 't geen ik u verkondig; ook zal zelf een God
Het u herrinneren: gy zult ten eersten dan
Aen de Sirenen komen, die steeds alle menschen
Betooverden, die omtrent haer ooit durfden komen.
Wie onvoorzigtig nadert en de heldre stem
Hoort der Sirenen, ziet zich nimmer 't huis gekeerd,
| |
[pagina 184]
| |
Omringd en blybegroet van stamelende kindren
En vrouw; want hem betoovren daerzelfs de Sirenen,
Door heldren zang, gezeten in een groene wei,
Met groote hoopen dorre beenderen omzaeid
Van reeds verrotte menschen welker huiden stinken.
Gy, echter, vaer voorby: kleef op der vrienden ooren
Gekneden was van honig, dat geen hunner hoor.
En zoo gy zelf haer hooren wilt, dat zy u dan
Vast in het schip met handen en met voeten binden,
Regtstaend van onder aen den mastboom, dat de koorden
Ook om denzelven zyn gebonden, opdat gy
Verheugd de heldre stem der twee Sirenen hoor't.
En zoo gy uw gezellen smeekt u lostemaken,
En 't zelfs gebiedt, dat ze u dan met meer kooren binden.
Doch wen uw vrienden haer voorby gevaren zyn,
Dan zegt u verder myne spraek het alles niet,
Wat baen u van de twee te kiezen zy; uw geest
Oordeele zelf: ik wil u alle beide zeggen.
Twee klippen staen daer dreigend', tegen welke bruisschen
De zware golven der blauwkleurige Amfitriet.
Zy worden dwalend' door de heilge Goôn genoemd;
En noch de vooglen, noch de onnoozle, tengre duiven,
Die 't ambrozynGa naar voetnoot(1) aen Zeus,Ga naar voetnoot(2) den vader brengen, vliegen
Voorby haer, of steeds rooft de gladde klip er een';
En om 't getal te houden, zendt een andere
De vader. Nooit ontkwam een enkel schip met menschen,
Dat haer genaderd was. Ter zelfder tyd verslonden,
De baren van de zee en 't schaedlyk vuerorkaen,
Het hout van 't vaertuig en der mannen lyken. Slechts
Een eenig zeedoorklievend schip, kon haer ontvlugten;
Argos,Ga naar voetnoot(3) alomvermaerd, wanneer het van Aëtes
Terugkwam, en de golven hadden zekerlyk
Het ook verbryzeld op de ontzagbre klippen; doch
| |
[pagina 185]
| |
HereGa naar voetnoot(1) geleidde het, want Jason was haer lief.
Twee klippen staen daer, de eene raekt den breeden hemel
Met hare spitse kruin, gestaêg van donkre wolken
Omgeven, welke nooit verdwynen. Nimmer heerscht
Er klaerheid op haer kruin, in zomer noch in herfst.
Geen sterveling die haer of op, of af kan klimmen;
Zelfs niet al had hy twintig handen, twintig voeten;
Want effen is de klip en rond als een kolom.
Te midden van de rots toont zich een duister hol,
Naer 't westen en ten ErebosGa naar voetnoot(2) gekeerd; ô waerde,
ô Dierbare Odysseus,Ga naar voetnoot(3) stuer uw gebogen zeeschip
Daer ras voorby; een man zelfs in den bloei der jeugd
Zou schietende uit het ruime schip met pyl en boog,
Dit schrikverwekkend duisterhol nog niet bereiken.
Daer in huist Skylla, schroomlyk huilende, wier stemme
Aen die eens jongen honds gelykt; zy zelve een kwaed
Ontzettend wangedrocht, wiens aenzien nooit een mensch
Verblyden zou, al kwam een God zelfs het ontmoeten.
Het monster heeft van voren twaelf misvormde voeten,
Ook twaelf zeer lange halzen, en aen elken dreigt
Een schriklyk hoofd, waerin drie reijen tanden, dik
En vol van d'akeligsten dood. Half is het monster
Besloten in de duistere spelonk en buiten
Rekt zy haer hoofden den ontzagbren afgrond uit,
En daer de rots omvorschend, vischt zy, zoekend, zich
Zeehonden en dolfynen, zelfs kan zy het krygen,
Nog grooter zeewild, welk de bruischende Amfitriete
Ontelbaer voedt. Geen zeilers roemden zich nog ooit
Haer zonder schade met hun schip voorbygestuerd
Te zyn; want telkens rukte zy met ieder hoofd
Een makker uit het blauwgesnaveld vaertuig mede.
Veel lager, Odysseus, zult gy dan de andre klippe
Niet wyd van deze zien, en gy zoudt met een boog
Dezelve raken. Op haer kruin bloeit lommerryk
| |
[pagina 186]
| |
Een vygenboom, en onder deze slurpt Charybdis
Het zwarte zeenat op. Zy braekt hetzelve driemael
Op één dag uit en slurpt het driemael schroomlyk op.
ô Zorg dat gy haer niet te nâ komt wen zy slurpt;
En OsichtonGa naar voetnoot(1) kon zelf u uit 't gevaer niet redden.
Neen stuer veel liever, Skyllas steile klip genaderd,
Het vaertuig ras voorby; want beter in het schip
Zes makkers te vermissen dan hen altemael.
Zy sprak: edoch ik zegde nu tot haer, antwoordend:
Godin, bewys my toch de gunst, en spreek my waerheid;
Zoo ik Charybdis eens ontvlugt, mag ik alsdan
Niet de andre weeren, wen zy myne makkers rooft?
Zoo zegde ik, en de heilige godin sprak weder:
ô Koene held! hier ook nog denkt gy aen de daden
En het geweld des krygs? De onsterfelyke goôn,
Wilt gy niet wyken? O, zy is niet sterfelyk,
Neen veeleer is ze u eene onsterfelyke plage,
Ontzettend, gruwzaem, schrikverwekkend, onverwinlyk;
Waerby geen hulp, maer vlugten 't allerbesten is.
Want toeft gy lang, u wapenende tegen haer,
Dan vrees ik dat zy u, een nieuwen uitval doende,
Vervolge en met zoo vele hoofden, zoo veel makkers
Ontroove. Edoch stuer liever ras voorby en roep
Kratëis, Skyllas moeder, aen, die tot verderf
Der stervelingen haer gebaerd heeft en dezelve
Alleen beletten kan haer aenval te hernieuwen.
Daerna zult ge aen 't Thrinakische eilandGa naar voetnoot(2) landen, waer
De runderen en schoone kudden van de Zon
Zoo talryk weiden. Zeven schoone kudden rundren,
En zoo veel kudden schapen zyn er, elk van vyftig;
En zy vermenigvuldigen noch sterven nooit.
Zy worden door godinnen daer met zorg gehoed,
Door twee zeer schoongelokte nimfen, Faëtusa
Als ook Lampetia, die de eedle Nëera
| |
[pagina 187]
| |
By Helios Hyperion won; en na haer
Gebaerd en opgevoed te hebben, zond haer ras
De goddelyke moeder ver van zich op 't eiland
Thrinakia, om daer de vaderlyke kudden
En 't weelderig gehoorend rundvee te gaen weiden.
Indien gy nu die kudden ongeschonden laet
En aen den aftogt denkt, zult gy in Ithaka,
Hoewel na veel geleên te hebben, zeker komen.
Doch raekt gy ze aen, dan kan ik u, en uw gezellen,
Des schips verderf voorzeggen. En ontkoomt gy zelf,
Dan zult gy echter na een zeer geruimen tyd
En met verlies van al uw makkers wederkeeren.
d. sleeckx.
(Letterlyk naer het Grieksch.)
(Het vervolg hier na.) |
|