De Noordstar. Jaargang 3

[p. 139]

De monik.

De wind, met hollen, doffen toon,
Doorzweeft het dorre woud,
't Geboomt verliest zyn dorre kroon,
Het weêr is barsch en koud;
De raef vliegt schreeuwend door de lucht,
De horizon is zwart;
En de avondklok klinkt als een zucht
Uit toegenepen hart.

En toch een monik, gansch alleen,
Zoo oud, zoo krank, zoo bleek
Doorstapt thans nog met trage schreên
Die wilde en woeste streek.
Zyn aengezigt is eerbied waerd,
Zyn voorhoofd diep gegroefd,
Zyn blikken storten neêr ter aerd,
Zoo angstig en bedroefd.

Wie riep hem hier op dezen stond?
Wat pligt? wat hoog bevel?
Waerom, nu 't onweêr schokt den grond,
Verliet hy toch zyn cel?
- Mischien draegt hy en hulp en troost
Daer, onder 's landsmans dak,
Aen d'arme die voor 't beedlen bloost?
- Ach! hy is zelf zoo zwak:

[p. 140]

 

Maer hy blyft stil en roerloos staen,

 

Zyn hoofd is opgerigt,

 

Nu ziet hy vreugdig door de laen:

 

Wat treft zoo zyn gezigt?

 

Geen foltering beknelt hem meer,

 

De vreugd bezielt zyn koon,

 

Zyn blik verjongt, is zoet en teêr,

 

Ontroerend is zyn toon:

 

 

 

‘Ik zie u weêr! myn hart is bly,

 

Verblyfplaets myner jeugd,

 

Waer ik in lieve broedrenrei

 

Betrachtte leer en deugd.

 

Na jaren lang zoo vol van wraek,

 

Zoo pynlyk aen myn hart,

 

Schynt gy my als een hemelbaek

 

En heelt myn nare smart!

 

 

 

Ik zie u weer; - doch in wat staet,

 

ô Zaelge kloosterwand!

 

De dwazen braken uw gewaed,

 

Verdelgend was hun hand;

 

Uit onzen stillen woon gerukt,

 

Met lach en vloek en spot,

 

Werd onze schaer door hen verdrukt,

 

Onmenschelyk geknot.

 

 

 

En wen langs berg en dal en zee,

 

In afgelegen oord,

 

Wy dwaelden 't harte vol van wee,

 

Werd soms uw naem gehoord:

 

Die denking had een balsemkracht

 

Op ons geschokte brein;

 

De hoop aen 's lyders boezem zacht,

 

Maekte onze blikken rein!

 

 

[p. 141]

 

‘De hemel hoorde myn gebed,

 

Een strael daelde op my neêr;

 

God heeft me uit 't vreemde land gered,

 

Bragt my hier veilig weêr.

 

Nu heb ik lang genoeg geleefd,

 

'k Herzie u, lieve kust,

 

En voel niet wat me aen de aerde kleeft:

 

Hier vind ik volle rust!...’

 

 

 

De monik zygt in stilt' ten grond,

 

Zyn handen klemmen saem;

 

Een zucht ontglipt aen zynen mond

 

En trager gaet zyn aêm.

 

De orkaen bedaert en woedt niet meer,

 

De baen is schoon en droog!

 

En 's gryzaerds ziel op englen veêr,

 

Klimt zingend naer omhoog.

 

 

 

b. boucquillon.

Antwerpen, 1842.