De Noordstar. Jaargang 3

[p. 137]

De weduwe en haer zoon.
Aen mevrouwe Mannekens-Noël.

De Zoon.

Moeder, zeg, waer is myn vader!

Ik bemin hem toch zoo teêr.

Reeds zoo lang drukte ik geen kusje

Op zyn zachte wangen meer.

De Moeder.

Kind, hef eens omhoog uwe oogjes

Naer dien schoonen starrenglans.

Ziet gy daer die lichtjes blinken? -

Dáér, daer woont uw vader thans.

De Zoon.

Woont hy daer? - En hier beneden

Werd hy zoo bemind! - Ach, zeg,

Waerom, Moeder, in die vreugde

Vlugtte hy toch van ons weg?

[p. 138]

 

De Moeder.

 

Hier beneden zyn slechts smarten,

 

Die gy nog niet hebt gevoeld.

 

Dat het nooit u grieven moge,

 

't Wee dat in myn boezem woelt.

 

 

 

Vader heeft dit oord verlaten,

 

Droeve ballingschap, gewis,

 

Kind, om eeuwig te gaen woonen

 

Waer het altoos blydschap is.

 

 

 

Daer bereidt hy zoo veel vreugden

 

Voor zyn teedren zoon, voor u;

 

Gulle vreugden, die steeds duren! -

 

Ja, myn kind, dáér woont hy nu.

 

De Zoon.

 

Laten wy dan dra verhuizen

 

Uit dit kommervol verdriet;

 

En met vader ons veréénen

 

Waer hy ons reeds de armen biedt.

 

De Moeder.

 

Bid, myn kind!

 

Zoo sprak de moeder;

 

En een traen ontviel heur oog;

 

En zy leefde nog op aerde;

 

Maer heur hart was reeds omhoog.

 

 

 

jozef van rompaey.

Hemixem, den 11ⁿ. van Sprokkelmaend 1842.