|
| |
| |
| |
| |
Aen haer.
Fare thee well and is't for ever,
Still for ever, fare thee well.
Het zy dan zoo, geen zucht van liefde,
Ontglippe ooit meer myn bange ziel;
En de eed van trouwe zy verbroken,
Die eens ons beider mond ontviel.
Verbroken - ach, hoe smartlyk, Liza,
Beklemt en prangt dit woord myn hart;
Hoe lyd ik hier niet by dit staemlen -
En gy, gy schiept my al die smart.....
Is andre liefde dan u waerder,
Was u de myn te laeg, te zwak?
Ach zoet was u toch eens het woordje:
'k Bemin u, dat ik tot u sprak.
Toen, ja, toen noemdet gy me uw waerde,
En ik aenbad u nevens God;
Gy zwoert my trouw en uwe liefde
Bedeelde my het zaligst lot.
| |
| |
Die liefde toen, was ook uw wellust,
Zy was het leven van uw hart,
Gy schonkt ze my niet als een gunste;
Maer als verzachting voor uw smart.
Hoe ras verliepen dan de stonden,
Zoo vol van hemelzaligheid,
Die wy te samen mogten smaken
Aen reine liefde toegewyd.
Geen heil was grooter dan het onze:
Een Eden scheen het aerdsche dal,
Onz' blikken mogten zich ontmoeten,
Verrukkingvol was ons 't heelal!
En nu, ô Liza, een'ge lieve!
Door wie ik alles hier genoot
En alles, alles nu moet derven,
Is 't leven my een stage dood.
Voor eeuwig, eeuwig thans gescheiden,
Kweekt de aerd voor my geen bloemtje meer,
Dat op myn dolend pad ontkieme;
Neen, alles treurt en zinkt ter neêr.
Waer nog myn oog weleer verrukking
En liefde las, waer my het grootsch,
Het godlyk der natuer bekoorde,
Is alles voor myn ziele doodsch.
Het leven, ja, is me angstig sterven.
Toch smaed ik u, ô Liza niet;
Schoon my uw blik, die me eens verlokte,
In jammervollen afgrond stiet.
| |
| |
Neen, haten kan ik u niet, engel,
Gy die zoo vaek myn oog gestreeld,
Myn ziel verhemeld hebt; een traen slechts
Stort ik uit droef gemis geteeld.
Hoe ook my 't lyden prangt en foltert,
Hoe ook me uw ontrouw 't hart doorgrieft,
Zoo lang een zucht myn borst ontvliên zal,
Zy steeds uw naem door my geliefd.
Neen, nimmer zal ik 't uer vervloeken
Waerop ik u myn liefde bood;
Uw beeld zal staêg myn geest omzweven,
Hoe dit dan ook myn wee vergroot.
Ach, mogt gy minder dan ik lyden,
Gelyke uw smarte niet de myn,
Wen ge in uw hart nog mogt herdenken:
Wat wy eens waren, en nu zyn!
Mogt slechts een traen van medelyden,
Wen eens de dood myn smarte stuit,
Uw oog ontgaen, en 't gras besproeijen
Van 't somber graf dat mij omsluit.
ô, Driemael lief, waer' my dan 't plekje
Waer my de ruste wenken zal -
Waer Liza my dan eens zal zoeken
En droef een traentje schenken zal.
1841.
|
|
Auteursrechtvrij
