De Noordstar. Jaargang 2

[p. 273]

Bedrieg u niet.

Verheven grooten dezer aerd,

Hoe heerlyk is uw stand!

Hoe glansryk praelt uw trotsch gevaert,

Uw woonst, als diamant!

Hoe schittren al uw kostbaerheên

Die 't oog verrukkend ziet,

Ach! viel my zulk een heil ten deel,

Neen, meer verlangde ik niet.

Maer, ach! ellendig ben ik, ja,

In myn geringen staet;

Verachting lees ik, zoo men slechts

De blikken op my slaet;

Verachting is het, ja, en spot,

Die op my nederschiet.

Wat ben ik in myn needrig lot?

Een worm, ach! meerder niet....

Welhoe! waer heen verdwaelt uw geest,

Waer heen verzwindt uw wensch?

Denkt gy dat in een grootschen staet,

't Geluk heerscht voor den mensch?

Denkt gy misschien dat slechts het goud

Het grootst' genoegen biedt?

Dat het geen wensch meer overlaet?

Laet af, bedrieg u niet!

Bedrieg u niet! tevredenheid,

Der braven eenigst' loon,

[p. 274]

 

Zoekt gy vergeefs in weidschen prael,

 

Een stulpje is meest haer woon:

 

Daer schenkt ze steeds het grootst' geluk

 

In milde en ruime maet,

 

Daer kust de lieve, reine deugd

 

U roosjes op 't gelaet.

 

 

 

Gezondheid waekt daer by uw spond,

 

Gy voelt een nieuwe kracht,

 

Wyl elke frissche morgendstond

 

U vrolyk tegenlacht;

 

Daer kruipt geen lage veinzery,

 

Vol list, uw woonplaets in;

 

Neen, 't harte voedt slechts daer een wensch,

 

Den wensch der trouw en min.

 

 

 

Geen momtuig kent de liefde daer,

 

Ge onwaert, wen zy u boeit,

 

Hoe onschuld, hoe tevredenheid

 

Haer op het aenzigt gloeit;

 

Ach, wensch niet om een beter lot,

 

Hoe gy ook schittren ziet;

 

Hem, die een gouden kluister drukt,

 

Ach, neen, benyd hem niet!

 

 

 

De trotschheid, in haer' wremelkring,

 

Mist vaek de rust van 't hart;

 

En eenmael sterft zy, afgeteerd

 

Door felle en wrange smart;

 

Dat zy dan vry uw lot veracht,

 

Heur banblik op u schiet:

 

Zy kent, by al des werelds pracht,

 

Uw vergenoegen niet.

 

 

 

p.j. bellens.

Lier, July 1841.