De Noordstar. Jaargang 2
(1841)– [tijdschrift] Noordstar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 268]
| |
 | |
De Willy.Ga naar voetnoot(*)Wie zingt zoo treurig in de dreven?
Wie paert zyn stem aen 's onweêrs toon?
Wie doet van droefheid 't harte beven
En vliedt in angst der menschen woon?
- 't Is Halda 's schim - hoe lief en teder
Was 't meisjen in de maegdenrei!
Hoe zedig boog zy 't oog ter neder,
Wen Gudran stapte aen hare zy.
Ziet gy daer, door den wind bewogen,
De blonde lokken van die vrouw?
Een traen blinkt in haer lieflyke oogen,
Haer houding is vol angst en rouw.
- 't Is Halda 's schim zoo zwaer beladen
Met smart en leed - zy zoekt naer rust;
En eenzaem door de dorre bladen
Zweeft zy des nachts van kust tot kust.
| |
[pagina 269]
| |
Sprak droever stem ooit aen uw harte,
Trof schooner schynsel ooit uw blik!
ô Zeg, wat baert haer toch die smarte,
Zeg, waerom toch die angst en schrik?
Doch zwygt, haer stemme komt ons nader:
Aenhoor der Willy droeve klagt;
Hoor hoe het noodlot, wreed verrader,
Haer liefdedroomen heeft verkracht:
‘Geen roozenkransjes lief en geurig,
Geen bloempjens op myn schedel meer;
Der Scalden zangen, immer treurig,
Der Scalden zangen immer teêr
Doorklinken nog der heemlen zalen,
Daer waer myn vader thans gebiedt:
Zy galmen door gebergt en dalen;
Maer hunne toonen hoor ik niet.
Zy drukken nog, myn' gezellinnen,
Des Hecla 's blanke sneeuwenbaen;
Of, vry van smart en gul van zinnen,
Verdwalen zy in d'eikenlaen.
Haer zoete vreugd mag ik niet deelen;
Het lief gekozel harer tael
Mogt myne ziel niet langer streelen,
By 't avondlicht, zoo rein en vael.
| |
[pagina 270]
| |
Ik mogt met haer niet langer zingen
Het volkslied voor der krygren schaer,
'k Mag nimmer toon der harpe ontwringen,
Geknield voor Odin 's hoog altaer.
Doch 't was niet slechts voor onz' banieren
Dat ik myn lied ten hemel drong;
't Was niet om hunnen roem te vieren
Dat myne zwakke stemme zong;
Voor hem die op de watervelden
Der Albionen heir versloeg,
Voor Gudran, vroomste van ons helden,
Was 't dat myn teedre boezem joeg.
Wat was hy schoon, wat was hy moedig,
Myn Gudran, in het strydens uer,
Wanneer de speeren kraekten, bloedig,
Hoe fonkelde zyn oog in vuer.
De vyand die zyn stael zag blinken,
Zei vaerwel aen zyn vaderland;
Hy voelde op eens zyn moed verzinken
En bukte 't hoofd voor Gudran 's hand.
Voor my alleen, ô myn geliefde,
Was liefde en teêrheid in uw mond:
Geen smarte die my 't hart doorgriefde,
Wanneer ik aen uw zyde stond.’
| |
[pagina 271]
| |
‘Wanneer uw blikken op my vielen,
Was ik door liefdegloed ontzield:
ô Alles mogt zich vry vernielen,
Wen ik maer slechts uw hart behield.
Geen hemel die my meer verzochte,
Wanneer uw stem myn ziele trof;
Geen vaedren band die my verknochte,
By u scheen my het alles stof.
De Alvader zag myn blinde driften
En blikte toornig op my neêr;
Op eens onttrok hy my zyn giften,
En - Gudran was voor my niet meer!
- Hoe lief steeg by des hemels transen
De dag die ons vereenen moest,
Hoe ryk verspreide hy zyn glansen
- Maer ach! hoe was ons de avond woest!
Welluidend waren ons de toonen
Die klonken voor het huwlyks feest;
Hoe schoon en groen der maegden kroonen,
Wat was er vreugd in ieders geest.
Geen windje suisde door de blâren,
De woeste stroom zweeg in zyn kolk,
De zee had geen onstuimge baren
En in de lucht was geene wolk.
| |
[pagina 272]
| |
Voor 's priesters voeten neêrgebogen,
Aen Gudran 's zy voor 't hoog altaer;
Van liefde en heil was 'k opgetogen!
Die stond, ô Goden, werd my naer.
De blyde droom was heengedreven,
Geen liefdedrank meer voor myn dorst;
't Geluk ontvloog my met het leven:
- Ik viel en stierf op zyne borst....
En nu moet ik voor eeuwen zweven,
Alleen en ver van 's menschen woon:
Myn Gudran 's blikken moet ik derven
En zyne spraek, zyn zoeten toon.’
Der schimme klagt versmelt in tranen,
In zucht die 't koenste hart doorboort;
De wind huilt rond en roept de orkanen,
En verder vliedt de schimme voort.
b. boucquillon.
Antwerpen 1841. |
|