|
| |
| |
| |
| |
Te Venetiën.
I.
De gloed der zon was weggezonken
In roode stralen, van de ree.
De duistere avond rees, en hulde
In bruin de koningin der zee.
De waters bruischten, en de baren,
Gekloven door de scherpe kiel,
Verdwenen dartlend in elkander
En leenden mymring aen de ziel.
Gondolen zweefden stil en prachtig
En pronkten op 't lagoenen nat,
Met duizend lichtjens rond de masten,
Met duizendkleurge zyde omvat.
En stemmen, ryk in zacht gevoelen,
Bezweefden 't al met melody.
By stillen klank der mandolinen,
Was 't alles vrolyk, gul en bly.
De jonkers schertsten; en der meisjes,
Door 't zoet der zuivre liefde ontroerd,
Terwyl zy met de jonkers stoeiden,
Werd menig warme zoen ontvoerd.
| |
| |
Geen schaemterood glom op de wangen,
De zwarte mom bedekte 't al;
- En toch het waren malle dagen,
Het was de dwaze Carnaval.
Het was de tyd der blinde driften,
Wanneer de Schaemte tranen stort;
En de Eerbaerheid met zwarten sluijer
Zich treurig, weenend 't hoofd omgordt.
Het was de tyd, wanneer de vrouwe
Haer huwlyksbedde laeg bemorscht,
Wanneer schynheiligheid onstrafbaer
Heur driften viert, verzaedt haer dorst,
Wanneer het meisje 't schoone sieraed
Der schuldelooze onnoozelheid,
Als rag versmaedt, en, diep verwaten,
Haer ziel besmeurt voor eeuwigheid;
Wanneer de jongeling, wiens harte
Tot dan der driften weêrstand bood,
Door 't mom bedekt, op 't vleesch verslingerd,
Zich nederstrykt in geilheids schoot.
Wen de echtgenoot, der trouw meineedig,
Zyn huwlyksheil en gâ bespot,
En aen de voeten der boelinnen
Voor geld gaet koopen vuig genot.
Ja, 't was de tyd der blinde driften,
Wanneer de Schaemte tranen stort;
En de Eerbaerheid met zwarten sluijer
Zich treurig, weenend 't hoofd omgordt.
| |
| |
| |
II.
Vaert voort, gondoliers, mandolinen klinkt teder,
Verheft uwe stemmen, ô jongheid, houd aen!
Schertst jonkers, stoeit meisjes, verheugd u, maekt vreugde!
Bruischt baren, en kabbelt de ziltige baen.
Vaert voort, gondoliers, dat de stevige riemen
Het water doorsnyden in dartlenden gang;
De vreugd glimt ons tegen, wy hooren heur sprake:
Zy is in onze ooren een godlyke zang!
Vaert voort, gondolieren, en wendt uwen steven
Daer ginds naer die plaets, waer die leeuwen hun muil
Met grynzing ontsluiten, waer statig in 't midden
Zich heft tot den hemel die prachtige zuil.
Vaert voort, gondolieren! daer wacht ons de vreugde:
De plaets van San-Marco bevat ons geluk;
Daer schittert in glansen 't genot van het leven
En schaemtevol vlugt daer de angstvallige druk.
Vaert voort, gondoliers want het sein is gegeven,
De klank der bazuinen doordringt reeds de zael,
De dans reikt zyne armen, de disch lacht ons tegen,
De kelken staen vol op het kostlyke mael!
| |
III.
De zael stond rood in licht te gloeijen,
De balzem van den bloementrans
Goot weelde en wellust in de zielen,
De melody riep 't al ten dans.
De juffers, aen den arm der jonkers
Gehecht, den waeijer in de hand,
Doorzweefden woelend heel de zale
En schaerden zich aen wellustband.
| |
| |
Heur zyden kleedren ruischten zachtjens
En zoetjes krakend tegen een;
De jonkers kregen menig handdruk,
Geen enkel jongling bleef alleen.
ô Zalig was hun de englensprake,
Die zacht van onder 't masker kwam,
En 't driftvol, 't woelig boezemhygen
Ontgloeide 't hart door liefdevlam.
De dans ontplooide nu zyn' rangen;
En, even als een silfenkoor,
Vloog 't jufferschap in kronkelpaden
Als op een glansend tooverspoor.
En dan weêr drukten zich de handen;
En, de armen om den middel vast,
Doorvloog de jongeling de zale
En zoende zynen lieven last.
En by 't gewoel der malle dansen,
Steeg ook 't gevoel des drifts omhoog.
Des jonkers boezem klopte hevig,
Wen 't matte meisje 't hoofdje boog
En 't ranke lyf op zyne borste
Vermoeid liet rusten. ô Dan zag
De jongling onder 't zyden masker,
Der wellust onbeklemden lach.
Hy die der liefde kracht kan kennen,
Bereeknen kan hoe hoog de maet
Des vleeschelyken drifts kan groeijen,
Stelt laffelyk dien stond te baet;
Want dan, dan is de vrouw ontwapend,
Dan ligt haer zeegbaerheid versmoord,
| |
| |
Dan trapt zy schaemtloos met de voeten
Wat ze ooit van deugden heeft gehoord...
| |
VI.
Wanneer de nacht was ver gevoorderd
En dat de vreugd op 't hoogste stond,
Zag zich een jongling zachtjes wenken;
En, uit een hemelzoete mond
Klonk hem een liefdetael in de ooren:
‘Ridolfo, 'k zoek u uren lang
En dacht, myn lief, u niet te vinden.
Kom; want het harte klopt my bang.’
- ‘Ja, lieve, gaen wy’ was het antwoord
Des jonglings, by een minnezucht;
En, onbemerkt, nu gingen beide
De danszael uit in vrijer lucht.
Zy traden een gondole binnen,
De jonker stool een warme zoen:
Dan staken zy den boot van walle
En dreven op de bruin lagoen.
| |
V.
Kom, liefste, hier, kom in myne armen!
Kom rust hier aen myn brandend hart,
En laet de boot maer henen dryven.
Doorknaegt my steeds den bangen boezem,
Sints ik,... ô schaemte!...
| |
| |
Wat wilt gy u den geest ontstellen?
En dat het aerdryk op my stortte,
Ik vreesde niets. En weet gy niet
Dat myne liefde u is gezworen
En dat ik nooit myn woord verried?
'k Geloof't, Ridolfo, maer de waerde...
Van 't zalig minnen, en ik min u!
De liefde is boven alles schoon!
ô 's Jonglings liefde is onstandvastig
Kom, leg dit masker af, opdat ik
Myn heil in uwe blikken lees!
ô Neen, laet af, Ridolfo, 'k bid u:
De schaemte slechts straelt uit myn blik.
Wat! schaemte, lieve! kent uw hart nog
Die laffe, kinderlyke schrik?
Kom, leg dit masker af, opdat ik
Uwe onbeklemde sprake hoor',
| |
| |
Opdat het zien uws englenwezens;
Met drift myn warme ziel doorboor'.
Heb medelyden, ô Ridolfo,
Laet, ongezien, de zilte traen
Van naberouw myn oog ontvloeijen.
Wat heb ik, groote God, gedaen!...
ô, Myne moeder, ben ik waerdig
Nog langer uwen eedlen naem
Op 't eerloos voorhoofd rond te dragen?
ô Vader, 'k schond uw heilge faem,
Ik heb uw' blanken naem bezoedeld,
Myn engel lief, zyn kinderwoorden,
Laffe schelm en maegdenkrenker,
Gy moet lachen!... Ken my! daer,
Daer ligt 't masker! staer nu lafaerd!
Zie de moeder hier van haer
Die gy aen uw' vuige lusten
Hebt geslacht; hoor nu de spraek,
De onbeklemde stem der moeder
In het oor doet klinken, monster,
Nu, nu ken ik 't snood verraed,
De oneer myner laffe dochter
En myn schande - doch te laet.
Staek, Mevrouw, staek uwe woede;
| |
| |
Wat!.. moet ik nog meerder hooren
Van den smaed die op my kleeft!
Zwyg, schynheilige! De laffe
Door uw vuige min verleid,
Die haer eedlen naem miskende,
Is een zware straf bereid.
Dat ik uwe tael niet hoor,
Dat uw vuige, helsche sprake
Nimmer naedre tot myn oor....
Gy moet lachen! maegdenkrenker!
Lachen met de heilge smart;
Zy, der deugden laetste sprankel,
Dien de maegd gevoelt in 't hart.
Dit bespot gy en dit noemt gy
Kinderwoorden; ha; de naem,
De onbevlekte naem der ouders,
Kinderwoorden! en de faem,
De ongeschonde faem des vaders,
Kinderwoorden! en de schat
Van het maegdlyn is belooning
Voor onreine liefde! wat,
Diepverwate schelm, zoo gy niet
Aen de deugd of eer gelooft;
My, my, klopt de boezem hevig,
Wordt my iets er van ontroofd.
Ik, ik voel het harte jagen
By den diepgesmaekten hoon;
| |
| |
En wie ooit myn eer bemorschte,
Heeft myn wraek en vloek ten loon!
En die vloek daelt op u neder,
En myn wraek is u bereid:
Daer, verleider, lig daer, monster,
Wees gedoemd in eeuwigheid!
| |
VI.
De bruin lagoen was eenzaem,
De zefir liet geen zucht,
De nachtegael scheen spraekloos
Zag me, uit een smallen boot,
In 't diep des waters schoot.
Had me in dit oord ontdekt
Het aeklig lyk eens jonglings
|
|
Auteursrechtvrij
