De Noordstar. Jaargang 2
(1841)– [tijdschrift] Noordstar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 193]
| |
 | |
De Wraek van Alfried.
| |
[pagina 194]
| |
- ‘Dan doe ik haer door myne mannen opnemen en in myn slot overbrengen.’ - ‘Ik ken u daer vermetel genoeg toe; maer weet dat ik over haer zal waken; weet dat, indien zulks moest geschieden, ik met myne mannen uw slot tot puin zou vergruizen en dat dit zwaerd uw hoofd aen twee zou klieven.’ - ‘Ik lach om uwe bedreigingen, ik ken het hart van Alida. Eens door geweld in myn bezit, zou zy zich zonder moeite aen mynen wil gedragen en dan, dan waren myne wenschen vervuld.’ - ‘Vermetele Alfried, gy zoudt de schoonste aller maegden zoo eerloos durven schenden! Gy zoudt de zuivere tot onzuiverheid durven bedwingen! Gy zoudt, om uwe driften te voldoen, de reine Alida zoo schandig durven bevlekken!’ - ‘Ik zal haer, heur gezegde doen herinneren.’ - ‘Heur gezegde?! Het woord eener vrouw, den dolk in de hand afgeperst, is geen woord.’ - ‘Ik zal nogtans van myn ontwerp niet afgaen, en wy zullen zien wie van ons beide hare hand zal verkrygen.’ - ‘Ik! Zy heeft my gisteren haer hart geschonken; gisteren gaf zy my en ik haer den kus die tot zegel van onze tedere liefde moet verstrekken.’ - ‘Gy?! Zy zal my haer hart moeten schenken, zy zal den liefdekus op myne wangen moeten drukken, zy......’ - ‘Vermetele Alfried, ik zou niet hier moeten zyn indien gy uw doel bereikte...... Wilt gy wel doen? Ga van hier; want myn toorn stygt ten top.’ | |
[pagina 195]
| |
- ‘Ik vrees uwen toorn niet; doch ik ga;..... maer wee hem die my in myn ontwerp zal durven tegenhouden, myn vloek zy over hem, en myne wraek zal hy tot in het merg der beenderen gevoelen.’ En Leonard zag met starende oogen Alfried heensnellen, om welhaest aen het einde der lange dreef te verdwynen. In diepe gedachten verzonken, wandelde Leonard langs de lanen die rond Alidas slot gelegen waren. Nu ging hy met rasse schreden als of hem iemand om hulp riep; dan stond hy roerloos en staroogde op den loop eener beek of op het gewemel van het groen gebladerd; dan weêr sloeg hy de hand aen zyn wapen als of hy eenen vyand moest gaen bevechten; want de bedreigingen van Alfried klonken nog immer in zyne ooren. In eens stond hy stil. Hy luisterde: hy hoorde eene harp in een jeugdig boschje van Alidas slot klinken. Hy trad nader en eene stem, zoo zacht, zoo zoetluidend als of zy uit de wolken kwam, zong: ‘ô Gy lente, die zoo teedre
Die zoo zachte kleuren spreidt,
Die het aerdryk kunt hervormen
Tot een oord van zaligheid.
Gy, het schoonst der jaergetyden
Gy, gy groene lentedos,
Gy gevogelt, gy, gy allen
Die hier leeft in 't geurig bosch;
Mag ik uwe schoonheid zingen?
'k Raek voor u de snaren aen,
| |
[pagina 196]
| |
Mag ik van uw' liefde tokklen,
Vooglenkoor, in deze blâen?
Maer, wat zeg ik, liefde zingen?
Zy, een strael van Godestroon!
Neen geen woorden zyn zoo krachtig,
'k Heb geen woorden voor dien toon.
Slechts in zoete harpakkoorden
Kan ik spreken aen het hart;
Kan ik tokklen van de liefde
Van myn lieven Leonard.’
Alida zweeg en hare fyne vingeren liepen lang nog bevend over de harpensnaren...... ô Hoe zalig was voor Leonard dit oogenblik! Ja, nu gevoelde hy waerlyk dat geene woorden krachtig genoeg waren de liefde naer waerde te bezingen. Zyn hart klopte van wellust en blydschap; want het zacht harpgeluid, was voor hem eene liefdetael tot welker uitdrukking nooit sterveling woorden gevonden heeft. Zy die deze toonen der snaren had doen ontspringen, scheen hem een engel; ook was zyne liefde en eerbied zoo groot dat hy byna voor haer niet durfde verschynen. Hy luisterde en de harpklank bleef by aenhoudendheid klinken. Hy stapte eindelyk traegzaem tot den ingang van het lustprieel, ging bevend tot by de beminnenswaerdige Alida, zette zich eerbiedig voor haer op eene knie en kuste hare tedere hand: ‘Schoone Alida, sprak hy, schoone....’ Zyne ontroering was zoo diep dat hy | |
[pagina 197]
| |
geene woorden meer vond om zyne liefde te kunnen uitdrukken. Alida legde de harpe neder, nam Leonard by de hand en zeide: ‘sta op, myn welbeminde ridder, ik kan u in zulke smeekende houding niet zien; wy hebben immers malkanderen eene gelyke liefde gezworen? En zou dan dit zoden heuveltje aen u zoo wel niet als aen my tot zitbank mogen verstrekken?’ - ‘Myne beminde Alida,’ sprak de ridder, zich nederzettende; en eene onuitsprekelyke vreugd deed zyn hart poppelen. - ‘Ik zong daer zoo even van onze liefde, myn Leonard, en de zangtoon kwam als zonder moeite van de snaren gerold.’ - ‘Ik heb dit gehoord, lieve, dit trof myn hart; want uwe stem was hemelsch en uwe harpenklanken schenen my nooit op aerde gehoord geweest te zyn.’ - ‘Gy vleidt my, ridder.’ - ‘Alida, ik verzeker u, uw harpgeluid scheen my niet menschelyk.’ - ‘Ik dacht aen u, Leonard, en ik gevoelde iets vurig, iets levendig in myn hart dalen: myne stem verkreeg meer helderheid, myne vingers werden zwakker, myn hart scheen aen de juistheid der uitvoering als te gebieden; het vogelenkoor zweeg, luisterde, en de galm myner harpe klonk met myn gezang tooverend in dit groene loover.’ - ‘Dit bewonderde ik, myne lieve.’ - ‘Leonard, wil ik nogmaels de snaren raken en ons toekomend heil bezingen?’ - ‘Neen, Alida, doe dit niet: heil zal ons niet ten deel vallen; een aterling zwoer my daer zoo even ver- | |
[pagina 198]
| |
volging, en zyn herhaelde vloek voorspelde my iets schrikkelyks.’ - ‘Wie was die vermetele?’ - ‘Ridder Alfried.’ - ‘En wat eischt hy?’ - ‘U, myne lieve.’ - ‘En wat zwoer hy?’ - ‘Wee hem, vloekte hy, die my zal durven tegenhouden; myn vloek zy over hem en myne wraek zal hy tot in het merg der beenderen gevoelen.’ - ‘Ydele vloek, myn Leonard, niets beduidende bedreigingen.’ - ‘En hy zwoer u te bedwingen.’ - ‘Ydele pooging om myn hart te winnen.’ - ‘En ik zwoer u te verdedigen,’ hernam Leonard eenen zoen op hare hand drukkende. De zon daelde; hare bloedroode stralen vielen stervend op de velden en de mist zweefde over de uitgestrekte natuer.... Nu verscheen de maen met duizende starren aen het onbewolkte zwerk; 's nachtegaels helder gezang klonk statig door het vale loover, en arm aen arm geleidde ridder Leonard de schoone Alida tot aen de poort van haer slot, drukte eenen warmen liefdezoen op hare wangen en keerde op zyne stappen terug. Nog lang wandelde hy eenzaem in de lanen van Alidas slot. Geluk en ongeluk, genot en derving, dooden of gedood worden, vloog hem gedurig onder de zwartste kleuren door de inbeelding. Alles was roerloos. Eene doodsche stilte had zich over de gansche natuer uitgespreid; de nachtezanger zelf had zyn lied gestaekt | |
[pagina 199]
| |
en sliep. Nochtans waekte iemand op Leonard en bespeurde nydig zynen minsten stap. Het was Alfried; hy ook was in deze lanen; hem ook klopte het hart hevig; maer het was de klop der wraek. Middernacht sloeg en Leonard verliet Alida's slot. Dan stapte Alfried in de dreef terwyl eene luide verwensching zyne borst ontvlood; doch Leonard sloeg geene aendacht hierop. Dan weer vloekte Alfried luidkeels: wee, wee hem, riep hy, myne wraek zal hy gevoelen.... Leonard stond stil, zag om en drukte in eene onvrywillige spiertrekking het gevest van zyn wapen, doch zag niets en stapte voort. | |
II.
| |
[pagina 200]
| |
dezelve verkwikkend fonteinwater; want de dauwdrop was reeds lang ingezogen en de zon schoot hare stralen uit eenen onbewolkten hemel brandend over de velden. Het volk sierde de lanen, langs welke ridder Leonard met de onvergelykelyke schoone Alida moest doortrekken, met bloemen en zegebogen en de wyn stroomde gedurig voor eenieder in beker en bokalen. Alles was nu voltooid. - Het sloeg acht ure. - Het nieuwsgierige volk drong zich op den weg naer het slot, om den stoet te bewonderen en eene groote stilte heerschte onder hetzelve. Het edel paer kwam van het autaer en stapte schitterend en traegzaem naer het adelyke slot. Leonard was in stil en mannelyk gewaed; Alida was rykelyk: haer zyden hemelblauwe kleed, bezaeid met zilveren starren, sleepte zwierig langs den grond, en groote diamanten boekels hingen, met hare blonde hairlokken, levendig op de kanten die hare blanke schouders bedekten, te schittren. ô Hoe bevallig was zy nu! Geen hart onder geheel dit talloos volk dat haer niet beminde en voor haer niet klopte. - Ik fael, een hart zwoer haer ramp: dit van Alfried; want hy ook was onder de bewonderaers en herhaelde knarsetandend in zich zelven den angstbarenden vloek waer mede hy Leonard eertyds bedreigde. Aen de poorten van het slot waren jonge knapen en meisjes die het edel paer bloemtuiltjes aenboden en wanneer zy het kasteel binnentraden, werd er in herhaeld gejuich: ‘Leve onze jonge meester, ridder Leonard! Leve de schoone Alida!’ van het volk gehoord. Alfried alleen zweeg, en dit gejuich maekte zyne dolle wraek onwe- | |
[pagina 201]
| |
derroepelyk. Eene hevige rilling greep hem aen en zyn verbysterd gelaet toonde duidelyk dat de toorn in hem ten top gestegen was. Inderdaed zyne ingewanden schokten van woede, en tusschen de tanden herhaelde hy, woonwaerts stappende; ‘vervolging tot den dood! vervolging tot den dood!’ Welhaest werd het middag; ridder Leonard met zyne bruid en de uitgenoodigden tot de bruiloft zetteden zich aen den disch, terwyl eene rei muzikanten deze wereld voor hen als in een Eden veranderde. Fluit, vedel, schalmei, bas, hoorn en meer andere speeltuigen deden allen hunne hemelsche welluidendheid hooren. - Dan weêr zacht en zoetluidend als de stem van Alida in het lustprieel; dan weer grootsch en daverend als 't gebral van den donder by nacht en stormorkaen. Lekkere spyzen, zeldzame gebraden, uitheemsch gevogelt versierden keer op keer de bruiloftstafel. Derzelver geur drong, als de wierook in den tempel, wellustig door de zael. De disch geeindigd, stroomden de vreemdste en kostelykste wynen in bekers met gouden boorden, en dikwils ledigde men die op de gelukkige toekomst van het lieve paer. Lang nog duerde het feest, lang nog stroomde de wyn, lang nog zongen en dansten de verheugde dorpelingen. Wanneer het middernacht was, nam het alles een einde. De dorpelingen trokken terug naer hun vreedzaem verblyf; de uitgenoodigden wenschten het edel paer eenen zaligen echt en allen begaven zich tot de rust. | |
[pagina 202]
| |
III.
| |
[pagina 203]
| |
ons te geleiden. Wy verzoeken u het bevelhebberschap over ons te willen nemen. Gy bezit, waerde meester, eene edelmoedige dapperheid; en moogt verzekerd wezen dat wy ons waerdig zullen toonen uwe onderdanen te zyn....’ Leonard werd doodbleek en zyn adem verstierf op zyne verbleekte lippen. Niet de schrik voor het gevecht, noch de vrees voor te sterven, veroorzaekte deze verandering; zyne ziel was door de edelmoedigheid zyner onderdanen zoo diep getroffen dat de loop zyns bloeds er door verhinderd was. Na eene kleine poos: ‘Myne beminde landbewooners, antwoordde hy, ik ben innig getroffen over de achting die gy my waerdig oordeelt. Ik sta uwe vraeg toe; ik ken uwe dapperheid; morgen zullen wy te samen ter verlossing van Jerusalems bodem snellen.’ ‘Leve, lang leve onze bevelhebber, ridder Leonard!’ riepen onophoudend de kruisvaerders het slot uitstappende; en zoo luid als de donder aen den gezigteinder rommelt, klonk dit herhaeld geroep door de uitgestrekte heerlykheid. Leonard trad tot Alida: ‘Achtbare vrouw,’ zeide hy, ‘onze onderdanen zyn in het dorp verzameld, - zy snellen naer Jerusalem, - eenigen komen my in naem van allen verzoeken hun geleider te willen zyn; - zy zyn dapper; - ik kan dit niet weigeren, - morgen beginnen zy den togt?’ ‘En gy met hun Leonard!’ zuchtte Alida, ‘en gy verlaet uw kroost en uwe vrouw! en gy waegt u op deze lange, misschien eeuwige reize!’ - ‘Vrouw, zucht niet’ antwoordde Leonard, ‘ik zal | |
[pagina 204]
| |
voor myne onderdanen als een vader weten te zorgen, ik zal, met hun, roem weten te verwerven; roemvol zullen wy Jerusalem binnen treden; de naem van Belg zal ten schrik der Sarazynen zyn, onze vaen zal op de vesting wapperen en dan, dan keeren wy juichend naer Vlaenderen weder.’ - ‘ô Een doodelyke schrik bevangt my,’ zuchtte Alida! en eene onvrywillige siddering doorliep hare lidmaten. - ‘Vrouw,’ hernam de ridder, ‘deze togt is de wil des Allerhoogste, gedraeg u hieraen, spreek deze niet tegen; de straffen zouden ontelbaer over ons kunnen nederstorten.’ - ‘Ga dan, in Gods naem,’ zuchtte Alida, ‘gelukkig zal hy toch niet wezen!’ - Zy zweeg, bittere tranen, verwekt door een hartscheurend voorgevoel, rolden van hare wangen. Leonard gevoelde dit ook, verdook deze innige pyn, omhelsde haer en maekte zich tot den togt vaerdig. | |
[pagina 205]
| |
IV.
| |
[pagina 206]
| |
het dorp en wachtten niets dan den opperbevelhebber om voort te stappen. Leonard kon Alida byna niet verlaten, hare droefheidstranen troffen hem hevig; doch het geblaes van den hoorn klonk nu tot in het slot. - ‘Het uer genaekt!’ zeide de ridder. - ‘God zy met u,’ snikte Alida weenend, en de droefheid had beider gorgel als toegewrongen; doch Leonard weende niet, hy verkropte de smart dezer scheiding. Hy omhelsde Alida, hy omhelsde zyn jongen telg, sprong op het ros, poogde nog vaerwel te zeggen; zyne tong bleef verlamd, - hy vertrok. Alida zag staroogend door het venster den gewapenden ridder dorpwaerts ylen, en als zy hem in de verte zag verdwynèn; zeeg zy magteloos ter neêr terwyl de luide zucht: ‘hy is verdwenen!’ haer droevig hart ontvlood. Zoohaest de ridder het dorp binnen kwam gereden, ontving de dappere jeugd den vaderlyken zegen van hunne ouders en, na een laetste vaerwel, trokken zy moedvol en zingend uit het dorp. Juichend trok Vlaenderens jongheid met de dapperheid op het gelaet door de vreemde landen en overal weêrgalmde het vlaemsche lied. Als de zon verdween en als de avond over de aerde nederviel, sloegen zy eene tent, maekten een groot vuer, eenigen bereidden het groote mael, de kruisvaerders schaerden zich in kringen en zongen verheugd. Zoo vergaten zy gedurig hunne vermoeidheden, en des morgens als de zon aen de kimmen of in de vlakte verscheen, klonk de bazuin door het kamp; eenieder maekte zich bereid; men brak de tent op en men stapte kloekmoedig voort. Drie maenden waren zy zoo moedvol voortgetrokken | |
[pagina 207]
| |
door beemden en bosschen, over bergen en rotsen, door zandige vlaktens en over woeste puinen. Nu bevonden zy zich voor de poorten der hoofdstad van het turksche keizerryk, daer waer de vergadering der kruisvaerders was. Juichend trokken zy deszelfs poorten binnen en bewonderden de groote en vreemde gebouwen die deze stad versierden. Vele kruisvaerders uit alle landen der kristenwereld waren binnen dezelve. Groote schepen werden in hare haven voor hun bereid, en welhaest gingen zy in leger op den heiligen grond aenlanden. Honderd duizend kruisvaerders waren reeds binnen de stad aengekomen; de schepen waren uitgerust en men betrok ze kloekmoedig. De volkeren van den germaenschen stam schaerden zich by een en zongen dikwils, gezamentlyk de oude volksliederen die zy nog gemeen hadden. Een innig gevoel zegde hun dat zy broeders waren. Dikwils drukten zy elkander de hand en gulhartig deelden zy hunne spyzen onder elkaer. Dapperheid en krachten ontbraken aen geenen. De Vlaming was van gezag in dezen togt. Zyn oude moed was nog niet uit het geheugen der Franken en Romeinen vergaen. Hunne geschiedboeken getuigden hoeveel lauwers zy eertyds op het veld van eer hadden geplukt. Reeds waren de kruisvaerders langs de Propontide, de Egeaszee, de Middelandsche zee, heengevaren; hunne vloot ging voor de kusten van het heilig Arabië verschynen. Zy ontdekten die welhaest, en juichend snelde het met moed bezielde leger naer de kust. | |
[pagina 208]
| |
V.
| |
[pagina 209]
| |
want Hy die u zal oordeelen zal de misdaden hier gepleegd tot de grootste straffen verwyzen....’ ‘Zweert van deugdzaem en dapper te zyn,’ riep Leonard, zyne regter hand naer den hemel heffende. ‘Wy zweren het!’ schreeuwden de kruisvaerders te gelyk, en de weêrklank herhaelde door de vlakte: ‘wy zweren het!’ Welhaest was de aenlanding door geheel Arabië bekend. Doch geene Araben waegden het dit ontzaglyk leger in de vlakte te komen aentasten. Somtyds zagen de kruisvaerders wel eenige krygsmanmen aen den gezigteinder in de vlakte verschynen; doch als de zon ophield de aerde te verlichten, sprongen zy op hun ros en verdwenen. Zy vreesden eenen aenval by nacht. Als de zon uit de wateren ontglom, verschenen zy weder, zwierden hunne vanen en halvemanen in de verte en bleven daer tot dat weêr de zon de vlakte ontzonk. Driemael daegs baden zy, en als hun gebed geëindigd was, riepen zy daverend door den hoorn: ‘Allah is de ware God en Mahomet is zyn zendeling.’ Drie weken rustte het leger op de kust om zich van de vermoeidheden der reis te herstellen. Deze tyd was nu verloopen en men bereidde zich regt op Jerusalem te trekken. Op eenen schoonen morgend klonk de bazuin door het kamp; ieder was bereid en het ontzaglyk leger trok de vlakte door. Nu zag men geene Araben meer; zy hadden zich in de verte verscholen; maer als zy eenige uren voortgestapt waren, vertoonden zy zich weder. Zy verspreidden zich en vlogen aen den gezigteinder als de schicht rond het leger; terwyl zy door den hoorn den kruisvaerderen deden verstaen ‘dat zy met | |
[pagina 210]
| |
het bloed der kristene honden de woestyn zouden gemest hebben....’ Zoo vliegen de zwaluwen in woede rond den sperwer die hun poogt te overvallen. Men naderde by Jerusalem. Het leger der Turken stond voor hen en bereidde zich tot het gevecht. De twee talryke met moed bezielde en voor Godsdienst vechtende legers brandden van woede. Langs de eene zyde zag men halvemanen, vaendels met spreuken uit den Alkoran die den vloek den lafhertigen en de eeuwige belooning den dapperen voorspelden. Rond het kristene leger zag men talryke kruisen en roodgekleurde vanen. Eene menigte priesters doorliepen de rangen en boezemden den kruisvaerders eenen onverdoofbaren moed in. Razend van woede zagen de heirscharen elkanderen aen, en onder het geroep: Leve Kristus! Leve Mahomet! wierpen zy zich schuimbekkend op een. Zoo valt de stier zynen vyand aen; zoo, zoo verdelgend rolt de donder voort. De rompen bedekten welhaest het slagveld, de stryders waren met bloed bemorst en knarsetandend braken zy de zwaerden op elkanders borsten. Eenigen die geene wapens meer hadden, vochtten lyf om lyf, knelden zich in woede aen elkanderen vast, wierpen zich op den grond, rolden in het bloed, trachtten de een den andere te verworgen, wrongen hunne vingers in elkanders oogen en rukten in woede de oogappels uit derzelver kuilen. Het leger der Mahometanen smolt weg als de sneeuw voor zonneschyn. Te vergeefs schreeuwde men: ‘schep moed;’ te vergeefs werd hunne oorlogskreet gehoord; te vergeefs wapperde de groene vaen: het kristene ver- | |
[pagina 211]
| |
delgings heir stapte dapper voort en gaf den dood by elken stap.... Huilend van wanhoop vlugtten de Mahometanen, sloten vloekend Jerusalems poorten voor de vyanden en schaerden zich op de vesting om den aenval te wederstaen. Doch vruchteloos: de eerste proef der kristenen was een hevige schok. Op een oogenblik hadden zy de poorten vergruisd, waren zy in de stad en hunne vyanden legden schaemrood de wapens af. Daer was nu Leonard met de zynen; zy allen hadden met dapperheid gevochten en veel aen den zegeprael toegebragt. ‘Onze vaen zal op Jerusalems vesting wapperen,’ zeide voortyds Leonard tot Alida. En ja, nu wapperde zy op de vesting, nu was het doel hunner reis gelukt; zy gingen met het gansche leger biddend langs de paden waer eertyds Kristus had gewandeld. | |
VI.
| |
[pagina 212]
| |
voor haer; het daglicht zelfs poogde zy te ontvlugten. - Groote voorspoed geleidde de stappen van Leonard; oneindige rampen vielen intusschen op Alida neder. - Een gerust gemoed en innige vreugd kenmerkten Leonard; hartscheurende angst en overgroote knagingen bleven Alida by. - Leonard zag de wederkomst lachend aen; Alida beefde by deze overdenking als of de dood haer schielyk den levensdraed afsneed. - Leonard was omringd van roem en eer; Alida van hoon en smaed! - Alfried, de lafhartige Alfried had koelbloedig den kruistogt der Vlamingen zien beginnen. Hy zag Leonard aen hun hoofd optreden en by 's ridders afwezigheid vond hy gelegendheid om zyne wraek aen Alida, aen Leonard en aen hun jonge telg door den zelfden slag, hartscheurend te doen gevoelen.... Wie roemt zich nooit tegen wraek of vervolging te moeten worstelen hebben? - Wie? - Niemand. - Ieder heeft het norsche oog eens wrekers of vervolgers over zyne minste bewegingen zien zweven. - Zoo ook was dit huisgezin. Alfried bewaekte de vrouw van Leonard en hy wist dat zy zyne wraek vreesde. Niet eens had zy gedacht haren echtgenoot voor zyn vertrek den vloek van Alfried te herinneren, en nu, nu gevoelde zy maer al te pynelyk het schrikkelyke waerin deze haer kon stooten. Hare inbeelding folterde haer en alles kwam haer ouder angstbarende kleuren voor. - Door Alfried gedood worden; misschien opgesloten en van haer kroost gescheiden; in eenen kerker van honger moeten vergaen!... Neen, zulke wraek was haer niet voorbereid; eene wraek schrikkelyker dan door het zwaerd eens wrekers te moeten sterven, wachtte de ongelukkige. | |
[pagina 213]
| |
Als zy, wandelend rond de lanen van haer burgtslot, Alfried ontmoette, vatte eene moedeloosheid haer aen. Meer dan eens dacht zy door smeekingen de woede die zy in zyne houding las te bedaren; maer als zy zyne strenge oogen op haer zag vallen, was haer hart als toegewrongen en hare spraek verdwenen.... 't Was winter. - De laetste bloem was vergaen; het laetste blad was uit het bosch gerukt, de vorst doorkloof de aerde, de gure wind vloog snerpend door het dennewoud, de hemel was bewolkt, 't gevogelt zweeg en treurde: alles was stil en doodsch. Het fyn geschreeuw der gans klonk alleen over de vale natuer. - Alida zat diep ontroerd voor de aerdstede. Angstbarende gedachten vlogen haer door het hart, en overvloedige tranen rolden van hare tedere wangen. Op dit oogenblik zeide haer een innig gevoel dat iets rampzaligs voor haer nakend was. - Eene onvrywillige en hevige siddering doorliep hare lidmaten. 't Werd avond. - 't Werd nacht. - De nacht was zoo zwart als immer. De wind vloog schuifelend rond het slot en de vorst drong aerd en muren door. Alida begaf zich tot de rust; doch te vergeefs poogde zy intesluimeren; de slaep genaekte hare oogen niet. Haer hart klopte als dit van eene misdadige. 't Was middernacht. - Diepe zuchten ontvlogen haer droevig hart. Eensklaps hoorde zy eenen sleutel aen het slot, - een gekraek, en de deur ging open: - een' gewapend, vermomde ridder trad binnen! ‘Zyt gy het Alida?’ sprak hy met eene zware stem. Hy nam het licht en kwam tot by het bed, - ‘Ik ben het ook,’ vervolgde hy; terwyl hy zyne mom nederleidde. God! zy erkende | |
[pagina 214]
| |
Alfried.... Zy wilde om hulp roepen, zy wilde vlugten. ‘Blyf en zwyg; want hier is myn dolk’ voer hy voort, nam eenen zetel en zettede zich by haer. ‘Alida,’ zeide hy, ‘gedenkt gy nog den vloek die ik uwen echt toezwoer? - Gedenkt gy nog den hoon en de schande die uwe trouw my toeriep? - Weet gy dat deze vloek my op het hart weegt? - Weet gy dat ik dien wil volbrengen en dat ik naer het uer der wraek dorst? - Weet gy dat dit uer nakend is?’ Alida hoorde deze woorden niet; de droefheid en de vrees hadden haer in eene diepe bezwyming gestort, en 't koude zweet liep van haer verbleekte aengezigt. ‘Nu zyt gy in myne magt,’ vervolgde de vermetele, en naer de deur stappende, sloot hy dezelve, nam den sleutel, wierp zyne wapens bonsend op den marmeren vloer en Alida werd het slagtoffer zyner onzalige lusten. Alida was nu van hare bezwyming wedergekomen. Alfrieds lust was verzadigd! - Wat wilde de rampzalige vrouw nu doen? Wilde zy vlugten? - hy wederhield haer. - Wilde zy om hulp roepen? - hy bedreigde haer met den dood... Neen, niets als zuchten bleven haer over. Pas verscheen de eerste schemering van den dageraed in het Oosten, of Alfried vertrok. ‘Alida,’ zeide de echtschender, ‘vaerwel tot het einde myner wraek.’ Hy verdween. Troostelooze zuchten vervulden Alidas vertrek. De dag brak aen. Overgroote droefheid was in haer hart gedaeld; weenend doorliep zy de rampzalige kamer.... Alfried by zyn verdwynen had haer heuren echtring ontroofd! - Zy liep by hare dienaren, zy vroeg of zy dezen nacht niets gehoord hadden; | |
[pagina 215]
| |
allen antwoorden: neen. Nogtans, de vermetelen, zy hadden Alfried de poorten des slots geopend. Zy sprak van verkrachting niet; dit was, eilaes, op haer aengezigt uitgedrukt. Dan dacht de ongelukkige dat misschien de ridder zich in het slot verborgen hield; zy doorzocht de zalen met hare dienaren; zy zagen niets, de dienaren zeiden niets; evenwel wisten zy dat Alfried daer niet was: zy hadden zyne vlugt begunstigd. Wat al dagen van droefheid, wat al zuchten, wat al tranen volgden dezen rampzaligen nacht niet! - Doch alles was vrugteloos; de daed daer; - herstelling onmogelyk. Niemand der landbewooners repte of wist een woord van dit voorval; de dienaren van Alida zwegen en Alfried zweeg ook. Eenige maenden waren nu voorby. Alida gevoelde met yzing dat zy bevrucht was! en nu, nu beelde zy zich reeds in de woede van Leonard en den vloek dien hy haer misschien ging toewerpen. Deze daedzaek was ras den onderdanen en geheel het omliggende bekend: ‘De vrouw van onzen meester heeft den echt geschonden, ik vrees voor haer.’ Deze woorden hoorde men uit ieders mond. Nu was het begin van Alfrieds wraek gelukt, nu bekroop eene wreede vreugd zyn laffe hart. Een nieuw heir van vlaemsche jongelingen begaf zich naer Palestinen, om zich ook in hunne oude dagen over dezen togt te kunnen roemen. Alfried nam nu ook het kruis en begaf zich naer Jerusalem; niet om den God der kristenen te gaen vereeren, niet om het zwaerd tegen de barbaren te trekken; niets had hy ten doel dan zyne wraek te voltooijen, niets kon hem verlustigen dan haet, dan vervolging, dan den dood zelfs op zyne | |
[pagina 216]
| |
slagtoffers te beproeven. Alida beefde als zy zyn vertrek vernam; zy kende Alfried al te wel, zy wist de jongste gedachten van wraek des vermetele. - Zy dacht het burgt te verlaten en zich te verwyderen; maer waer henen, zonder ontdekt te worden?.... Ook hare eer gebood haer kalmte en veregtvaerdiging. Zy zond spoedig iemand naer Leonard; de wind wederhield de aenlanding des zendelings en Alfried landde aen. | |
VII.
| |
[pagina 217]
| |
verzoenbare wraek toezwoer. Hy zag niets als broeders. Verheugd, sprak hy Alfried aen en vroeg hem naer tydingen uit zyn geliefde vaderland en van zyne dierbare echtgenoot. - ‘Uwe echtgenoot,’ antwoordde Alfried met eenen helschen spot, ‘heeft reeds u en uwe min vergeten, en my, my alleen bemint zy. Ik ben het die hare gunsten geniet. Ja myn telg kweekt zy; zie daer 't bewys.’ En hy toonde den ring dien hy Alida ontroofd had. Deze woorden waren hevig en braken Leonards hart; zoo wit als de sneeuw die 's winters de oppervlakte der beemden bedekt, zoo wit was zyn gelaet. Het leger van Alfried bevestigde zyn gezegde. Leonard schaemtevol en brandend van woede riep vertoornd tot Alfried: ‘die ring aen my of op het oogenblik....’ - ‘Nooit zult gy dien hebben, hernam Alfried.’ - ‘De dood of den ring,’ schreeuwde Leonard die, reeds het zwaerd geheven, Alfried het hoofd ging klieven. Beide legers vereenigden zich en beslisten dat het verschil tusschen de twee ridders met het zwaerd moest beoordeeld worden en dat zy onder de vanen van den overwinnaer zouden treden. Nu zonk lafheid in het hart des vermetele, het scheen dat berouw er in gedaeld was. Beide ridders bereidden zich tot het gevecht. De eerste aenval was schrikkelyk; de slagen volgden zich; dan van Alfried; dan van Leonard. Alfried gaf eenen zwaren slag op den helm van Leonard en zyn zwaerd heen en weder slingerend, deed hy dezen twintig stappen achterwaerts deinsen. Leonard, met nieuwen moed, sloeg krachtig zyn wapen naer Alfrieds hoofd; de zwaerden kruisten zich en Alfried | |
[pagina 218]
| |
deinsde op zyne beurt twintig stappen achterwaerts. Doch deze zwierde weêr hevig met zyn wapen; Leonard was vermoeid en Alfried ging hem 't hoofd aen twee klieven. - Beide legers beefden. - Doch Leonard hief zyn zwaerd weder in de hoogte en met forsche kracht bonsde het daverend op de linker schouder zyns vyands. Zoo herschept de afgematte leeuw een' ongehoord geweld om het net dat hem aen zynen vervolger gaet overleveren, te ontspringen. Door harnas henen was de schouder verplet. Leonards zwaerd was door dezen slag gebroken; hy had geene wapens meer. Woedender dan ooit sprong hy op Alfried, rukte hem het zwaerd uit de handen, wierp hem op den grond en hield hem daer gekneld. - ‘Welnu! vermetele, waer is de ring? Geef hem, haest u; want uw leven hangt van mynen wil af!’ schreeuwde de ridder, het zwaerd over het hoofd van Alfried houdende.’ - Daer is hy, Meester, ‘hernam weenend de laffaerd,’ wreek u op my toch niet; myne dood zal immers uwe schande niet uitwasschen? Het is Alida die my verleid heeft, zy is het die my tot het genieten harer gunsten aengelokt heeft; 't is zy die my tot het aenvaerden dezes ring gedwongen heeft; ja, zy alleen is pligtig....’ Wat durft een hater niet!... Hy verschoonde zich!.. Gedachten van wraek bezielden hem tot op dit oogenblik. - Hy ging misschien sterven; en nog poogde hy Leonards driften op te hitsen om zyne woede op de onschuldige Alida onherroepbare gevolgen te doen hebben. ‘Welnu,’ zeide de ridder, ‘ik bezit edelmoedigheid zelfs voor u die het leven onwaerdig zyt; maer nimmer zult gy het bevel over deze dapperen voeren.’ | |
[pagina 219]
| |
‘Neen, nimmer,’ riepen de krygsmannen, ‘hy is onwaerdig?’ - ‘En gedenk, schelm,’ vervolgde de ridder opstaende,’ dat ik onverbidelyk zal zyn voor die, die u hare gunsten schonk, voor die, die in uwe euveldaed deelde....’ Alfried gevoelde hevige pynen en nog, als hy deze woorden hoorde, schilderde zich een wellustige grimlach op zyn gelaet. - Hy dacht aen den dood van die wiens sterven hy gezworen had. Leonard gaf aen eenen der oudste en dapperste krygsmannen het bevelhebberschap over, en verzekerde binnen eenigen tyd weder te zyn; doch dit was zyn gedacht niet, en des anderendaegs, eer de zon aen de kimmen verscheen, was hy reeds eenige uren naer Vlaenderen afgezakt. Wie kan de woede beschryven die Leonard bezielde? Wie de onverduldigheid die hy had om Vlaenderens bodem te raken? Hoe dikwils benydde hy de vleugelen den arend niet die hy de vlakte zag doorklieven, even als de schicht die den boog ontspringt? Eindelyk raekte hy Belgies grond, eertyds door hem geliefkoosd, nu door hem gedoemd; en gelyk de banneling, die, zyn vaderland weder instappende, den grond met zyne voeten trappelt, terwyl hy vervloeking tegen zyne verdrukkers schreeuwt, zoo ook stampte de ridder den grond zyns vaderlands en luidkeels riep hy: ‘heden myn zwaerd door de borst van die die my ontrouw was!’ 't Was nacht als hy aen de poorten des slots kwam. Hy doorliep vloekend zyne lustpriëelen en lanen tot wêer de dag ontglom. Eene innige stem sprak tot zyn geweten: heb medelyden met uwe echtgenoot, zy is ongelukkig, zy kan onpligtig zyn;... Maer deze verdoofde hy ras onder de woede die alle zyne lidmaten deed beven. | |
[pagina 220]
| |
De schande lag hem te zwaer op het hart om dezelve door te kunnen staen. Nooit had haer rood zyne wangen gekleurd en, eilaes! hy geloofde geene bewyzen tot het vonnissen van Alida meer noodig te hebben!... Zy zal sterven, riepen hem zyne driften, zoohaest verontschuldiging op zyne lippen zweefde, en dan werd zyne woede weder heviger en zyne vervloekingen schrikkelyker. De dag brak aen. Leonard sloop in het burgt, en zonder van iemand dan van zyne dienstboden gezien geweest te zyn, was hy in Alidas vertrek. Een oogenblik was pas voorby of men hoorde een angstbarend gegil!... De dienaren snelden naer de kamer en twee doorsteken lyken rolden rookend in hun bloed!... Leonard en de bevruchte Alida waren niet meer. By deze tyding moest Alfried verheugd zyn; zyne wraek was volbragt.Ga naar voetnoot(*)
eduard michels. |
|