De Noordstar. Jaargang 2
(1841)– [tijdschrift] Noordstar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 39]
| |
 | |
Eene overzetting
| |
[pagina 40]
| |
Hy ziet hun plaets by 't helsch gegil,
Windt zich zoo dikwils in zyn staert
Als hy ze in kringen lager wil.
Veel staen er altyd voor dien heer
En volgen zich ten oordeel op:
Zy zeggen, hooren, dalen neêr.
‘ô Gy die uwe treden rigt
In 't treurig ryk’ zei Minos my,
En staekte een poos zyn zwaren pligt,
‘Let hoe gy intreedt, wie u leidt,
Vergaep u aen den intreê niet.’
En myn geleider: ‘waerom strydt
Gy, Minos, tegen zynen wil?
Geen tegenspraek: zoo wil men waer
Men alles kan, wat men ook will'.’
En nu begon op droeven toon
't Gezucht te klimmen; want ik kwam
Waer m' eeuwig is aen klagt gewoon.
'k Kwam in een plaets die 't licht ontbeert,
Waer alles huilt, lyk als de zee
Door dwarrelwind wordt omgekeerd.
De helsche draeiwind, onverpoosd,
Slypt geesten in zyn tuimling meê,
En knelt ze en martelt ze en ontloost
| |
[pagina 41]
| |
Ze wen zy voor den afgrond staen;
En daer begint 't gekerm, 't gezucht,
En 't Godvervloeken vangt daer aen.
Voor zondaers was die nare straf
Die volgden vleeschelyken drift
En wierpen 't juk der zeden af.
En lyk de spreeuw, by onweêrsstond,
De vleuglen uitrekt wyd en breed,
Zoo dreef de wind die geesten rond
Dan hier, dan daer, dan hoog, dan laeg;
En zonder 't minst gedacht van hoop,
Niet slechts voor rust, maer minder plaeg.
En zoo als de ooivaer door de lucht
In lange reeks en klagend vliegt,
Zoo vlogen zy in bang gezucht:
‘Die schimmen zwervend en ontsteld,
Zeg, meester,’ sprak ik, ‘wie zyn die,
Daer, door de zwarte lucht bekneld?’
‘Die eerste, daer naer wie gy vraegt,’
Klonk 't antwoord, ‘was zeer hoog beroemd;
Er werd van haer zeer wyd gewaegd.
‘De onkuischheid hield haer zoo beklemd
Dat zy ze heiligde in de wet,
Ter dekking van haer zond gestemd.
| |
[pagina 42]
| |
Het is Semiramis, vereerd
Door Ninus trouw en Koningin
Van 't land waer Soldan nu regeert.
Die andre stierf in liefdesheil
En brak aen Sicheus heure trouw,
Dan Cleopatras vuig en geil.’
Ik zag Helena die zoo lang
Den oorlog staefde; Achilles die
Tot 't einde bleef in liefdesdwang.
'k Zag Pâris, Tristan; - duizend meer
Wees hy my met den vinger aen
Die door de liefde vielen neêr.
Nu ik myn meester had gehoord
De schimmen noemen van 't voorleên,
Voelde ik myn ziel in wee versmoord.
Ik sprak: ‘ô dichter, 'k wilde wel
Die schimmen hooren die daer gaen,
Zoo ligt en als de wind zoo snel.’
En hy, hy sprak: ‘ik bid u, wacht
Tot dat zy komen. Vraeg hun dan,
Hoe liefde hen in 't lyden bragt.’
Zoodra zy digter waren: ‘spreekt
ô Zielen,’ riep ik, diep geschokt,
‘ô Komt, zoo u geen spraek ontbreekt!’
| |
[pagina 43]
| |
Als duiven, door den drift ontroerd,
De vleuglen strekken om tot 't nest
Te vliegen, op hun wil gevoerd;
Zoo daelde ook uit den ligten troep,
Waer Dido stond, het geesten paer,
Zoo treffend was het zacht geroep:
‘ô Waerde mensch die uwen tred
Door neevlen dringt om ons te zien,
Die hebben de aerd met bloed besmet,
Zoo God de heer ons gunstig stond,
Wy smeekten hem om uwen vreê;
Mits gy beklaegt ons schuldge zond'.
Al wat gy zeggen, weten wilt,
Wy hooren en wy zeggen 't u,
Zoo slechts, als nu, de wind zich stilt.
Ik zag het licht op 't schoone strand
Waervan de Po zyn waetren schiet
Om voort te vliên in vreêverband.
De liefde die aen 't jeugdig hart
Zoodra bekend is, raekte dien
Voor 't lichaem welks verlies my smart.
De liefde die geen liefd vergeeft
Aen wie men mint, trof my zoo zeer,
Dat hy nog altyd by my zweeft.
| |
[pagina 44]
| |
De liefde schiep ons ééne dood
En CaïnaGa naar voetnoot(*) werd ons verblyf.’
Zoo was 't verhael dat 't geestpaer bood.
Wen ik die klagten had verstaen,
Boog ik het hoofd om laeg, tot dat
De Dichter zei: ‘waer denkt gy aen?’
Ik antwoordde en begon: ‘ô druk!
Wat schoon gedacht, wat zoeten drift;
Bragt toch dit paer in 't ongeluk!’
Dan keerde ik my tot hen en zei:
‘Francesca uwe martelpyn
Brengt in myn ziel een treurig lij.
Maer zeg my, in uw vreugdetyd,
Hoe heeft de liefde u toch geraekt
En u bedriegelyk verleid?’
Zy sprak: ‘geen grooter harteleed
Dan denken aen de zuivre vreugd
In 't ongeluk. En dit, dit weet
Uw meester ook - maer zoo gy vraegt
't Begin te weten onzer liefd;
Ik spreek als die daer weent en klaegt:
| |
[pagina 45]
| |
Wy lazen eens, tot ons vermaek,
Hoe liefde Lancilotto kwol,
En niemand stoorde ons samenspraek;
En meer dan eens verhief zich 't oog
By 't lezen, en een schaemteblos
Bekroop 't gezigt. Wat ons bewoog
Was 't hooren 't hemelzoet gedacht,
Een kus te erlangen: hy die nooit
Van myne zyde weggaet, bragt
Zyn lippen op myn lippen neer....
Het schrift was Galeotto 's boek
En verder lazen wy niet meer...’
Terwyl een geest die woorden sprak,
Gaf de andere geest de grootste blyk
Van droefheid. Ik was diep geroerd
En viel zoo als een killig lyk.
p.f. van kerckhoven.
(Letterlyk naer het Italjaensch.) |