De Noordstar. Jaargang 2

[p. 37]

Huwelyks-min.

Dan klinkt het feestgeluid in zachte en lieve toonen

Dan als de vreugde viert den blyden huwlyksdag;

Dan strooit men geurig kruid, men vlecht de lauwerkroonen,

De vriendschap spreidt alom heur aengenamen lach,

Daer zy den reinsten gloed der liefde hulden mag.

Ja, liefde voortgeteeld uit 's hemelsch schoonste zalen

Die teedre harten bindt, door banden van de trouw;

Gy ademt niets dan vreugd; die op ons neêr komt dalen

Waerheen het oog zich wend'; waer ik u slechts beschouw',

Verkwikkende als een koele en frissche morgendauw.

Geen sluiker vindt uw heil by het sirenenminnen

Ofschoon hy roozen pluk', de doren wroet in 't hart,

De wroeging volgt hem naer, zy nypt hem ziel en zinnen;

De wanhoop grynst hem aen, vol afschrik, naer en zwart,

En angstig stort hy neêr in bange zielesmart.

De wellust kan nog ligt in hem 't geweten dooven,

Wyl in haer woeste stroom zyn ranke bootje vlot;

Maer foltring zal hem ook de laetste vreugde rooven

Wanneer hy hooploos kwynt, de vrucht van zulk genot;

Daer hy een aenzyn vloekt, veracht in 't jamrend lot.

[p. 38]

 

Maer gy ô liefde! Gy hebt slechts uw heil geschonken

 

Aen hem die voorwaerts treedt op deugdgewyden grond;

 

Dan maekt uw rein gevoel het hart van vreugde dronken,

 

Dan smaekt hy zaligheid door 't lachje van uw mond

 

Die nimmer het genot dan in uw byzyn vond.

 

 

 

Aenschouw een jonge paer, aenschouw het zacht genoegen

 

Dat deugd aen zedigheid, en zorg aen vreugde bindt;

 

Daer men het, liefdevol, voor 't jeugdig kroost ziet zwoegen,

 

Hetwelk zoo teder door hun beide wordt bemind,

 

Waer in het alle heil en hooger wellust vindt.

 

 

 

Wat streelende gevoel kan zulk gezigt niet geven;

 

Hoe lacht de zuigeling zyn lieve moeder aen,

 

ô Welke blydschap ziet men langs heur aenzigt zweven,

 

Daer ze op 't onnoozel wicht een zachte blik mag slâen,

 

Wyl langs heur wangen rolt een warme liefdetraen.

 

 

 

Gezegend lot op aerde, u schenk ik steeds myn harte,

 

Gy schept een hemel zelfs van 't needrigste gezin;

 

Het kent aen uwe zyde, o liefde! geene smarte,

 

Geen zielverpestend gif sluipt daer den boezem in,

 

Maer trouw en reine deugd verzellen huwlyksmin.

 

 

 

p.j. bellens.

Lier, 1841.